تعامل عثمانی و ازبکان اوایل عصر صفوی و پی آمدهای آن

ظهور دولت صفوی در ایران و رسمی شدن تشیع در این کشور، عصر تازه ای را در تاریخ ایران گشود. تندروی های مذهبی ناورا و رفتار افراطی شاه اسماعیل و فرزندش طهماسب اول، واکنش تند عثمانی ها وازبکان را در شرق و غرب کشور به دنبال داشت و به تعامل سیاسی و نظامی آنان بر ضد دولت صفوی انجامید و افزون بر قطع شدن خطوط ارتباطی این دولت ها از طریق ایران، مشکلات فراوانی در زمینه تجارت و آمد و شد زائران ماوراء النهر و هند به قصد زیارت کعبه پیش آمد. هم چنین هدف های توسعه طلبانه عثمانی ها در شرق و ادعای سروری بر جهان اسلام، صدور فتواهای تند علمای دو طرف بر ضد قزل باشان، از دیگر عواملی بود که زمینه را برای هم کاری امیران ازبک و عثمانی ها برای ایجاد ائتلافی ضد صفوی فراهم می کرد. سندها و نامه های دو طرف به یک دیگر، از تعامل سیاسی و نظامی فراوان آنها گزارش می دهند. بر پایه این سندها، دولت عثمانی در عمل به آموزش نیروهای ازبک و مسلح کردن آنان به توپ و تفنگ در برابر دولت صفوی پرداخت و برخی از امیران ازبک نیز مهم چنین این کار را در می یافتند و در نامه های خود به امپراطور عثمانی، خواستار گسیل شدن سربازان ینی چری برای آموزش ازبک ها و مسلح کردن آنان بودند. این نوشتار به بررسی انگیزه های این دولت ها و هدف هایشان در تعامل با یک دیگر بر ضد دولت صفوی و پی آمدهای آن به ویژه در منطقه خراسان اوایل عهد صفوی پرداخته است.