تهیه و ارزیابی یک هیدروژل لیپوزومی حساس به حرارت برای دارورسانی آهسته رهش دانوفلوکساسین با استفاده از نانوذرات سیلیکای مزوپوروس

سامانه های دارورسانی آهسته رهش می توانند دفعات تجویز را کاهش داده و عیارهای درمانی دارو را برای مدت های طولانی تر حفظ نمایند. محلول های زیست تخریب پذیر، زیست سازگار و حساس به حرارت کیتوزان- بتا گلیسروفسفات در دمای بدن ژله ای شده و برای مدت طولانی قادر به حفظ یکپارچگی خود می باشند.
ساخت یک سامانه دارورسانی جدید آهسته رهش دانوفلوکساسین بر پایه ترکیب لیپوزوم و هیدروژل با استفاده از نانوذرات سیلیکا برای مصرف در حیوانات مزرعه می باشد.
نانوذرات سیلیکای مزوپوروس با استفاده از ستیل تری متیل آمونیوم و تترا اتیل اورتوسیلیکا و لیپوزوم ها به روش هیدراسیون لایه نازک تهیه شدند. محلول های کیتوزان-بتا گلیسرو فسفات حاوی لیپوزوم های دانوفلوکساسین بار شده در نانوذرات سیلیکا تحت ارزیابی های مختلف از جمله الگوی رهایش دارو، زمان ژله ای شدن، میزان بارگیری در نانوذرات، ریخت شناسی و آزمایشات فعالیت ضدمیکروبی علیه استافیلوکوک اورئوس و اشریشیا کلای قرار گرفتند.
میانگین اندازه حفرات نانوذرات nm 8/2 و میانگین کارآیی بارگیری دارو در نانو ذرات 45% بود. کینتیک رهایش دارو از مدل هیگوشی پیروی کرده و قادر به رهایش دانوفلوکساسین به مدت بیش از 96 ساعت بود. براساس مطالعات انجام شده هیچ برهمکنشی بین دانوفلوکساسین و سایر اجزا ژل وجود نداشت. میکروسکوپ الکترونی نگاره ساختار یکنواخت و غیرمتخلخلی را برای ژل نشان داد، در حالی که ژل متورم شده در بافر فسفات دارای ساختار متخلخل بود. آزمایشات میکروبی فعالیت بالای ضدباکتریایی هیدروژل لیپوزومی دانوفلوکساسین و قابل مقایسه با محلول دانفلوکساسین را نشان داد.
نتیجه گیری نهایی: هیدروژل لیپوزومی دانوفلوکساسین در دمای بدن جامد شد و بخوبی قادر به آهسته رهش کردن دارو و نشان دادن اثرات ضدباکتریایی در محیط آزمایشگاهی بود.