اثرایمونوتراپیوتیک آل- ترانس رتینوئیک اسید بر دیابت تیپ 1 در موش و تاثیر آن بر بیان ژن (peroxisome proliferator- activated receptor gamma (PPARγ

آل ترانس رتینوئیک اسید (ATRA) دارای فعالیت های بیولوژیکی مختلفی از جمله تعدیل گر ایمنی در تعدادی از بیماری های التهابی و خودایمن می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات آل ترانس رتینوئیک اسید در درمان دیابت خودایمن در موش و تاثیر آن در بیان ژن peroxisome proliferator- activated receptor gamma (PPARγ) بود.
دیابت بوسیله چندین دوز متوالی و کم استرپتوزوتوسین (STZ) در موش های نر C57BL/6 القا شد (روزانه 40 میلی گرم به ازائ هر کیلوگرم وزن بدن برای 5 روز متوالی). بعد از القای دیابت، موش ها تحت درمان با ATRA به مدت 21 روز (روزانه 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و به صورت داخل پریتوئن) قرار گرفته و سطح قند خون در روز های 0، 7، 14 و 21 پس از ابتلا به دیابت حاصل از القائ STZ اندازه گیری شد. سلول های طحالی از نظر میزان تولید سایتوکاین ها بوسیله تست الایزا و تغییرات سیستم ایمنی در طحال توسط semi-quantitative RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه بین گروه ها استفاده گردید. در تمام بررسی ها 05/0 p<به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد.
درمان توسط ATRA مانع از افزایش قند خون در موش های دیابتی شد. درمان با ATRA به طور قابل توجهی باعث مهار تولید سایتوکاین های پیش التهابی IL-17 و IFN-γگردید در حالی که باعث افزایش سطح سایتوکاین ضد التهابیIL- 10 و افزایش بیان ژن peroxisome proliferator-activated receptor gamma (PPARγ) در طحال در مقایسه با گروه کنترل دیابتی شد.
این یافته ها نشان می دهد که ATRA ممکن است اثر درمانی در برابر تخریب خودایمن سلول های بتا پانکراس در طی دیابت نوع 1 ناشی از القائ توسط STZ در موش داشته باشد.