چرا منطقه کلان شهری تهران به نظام مدیریت و حکمروایی ویژه منطقه ای نیاز دارد

از سال 1374 که اولین بار الزام اتخاذ رویکردی منطقه‏ای در قبال مناطق کلان‏شهری کشور در قالب تهیه طرح‏های مجموعه‏شهری و پیشنهاد ایجاد نظام‏های مدیریت متناظر با آنها مطرح شد، درباره عقلانیت بنیادین نظام‏های مدیریت و حکمروایی کلان‏شهری مطالعه‏ای مستقلی صورت نگرفته است. سوال اصلی این مقاله درباره استدلال‏هایی است که می تواند موجه‏کننده و مبین منطقه‏گرایی کلان‏شهری در تهران باشد. بر اساس مرور استدلال‏های سه نظریه اصلی مرتبط با موضوع (منطقه‏گرایی سنتی، انتخاب عمومی و منطقه‏گرایی نوین)، پنج قضیه و استدلال اصلی موجه‏کننده منطقه‏گرایی کلان‏شهری مورد بحث قرار گرفته و کفایت هر یک با توجه به بافتار خاص منطقه کلان‏شهری تهران مورد تحلیل قرار گرفت. روش تحقیق استفاده شده در بخش‏هایی از کار که به ارزیابی کفایت استدلال‏های نظری در بافتار تهران می‏پردازد، بازنگری تحقیق و فراتحلیل، و در مورد ارائه شواهد تفصیلی برای استدلال پنجم، که به نظر عقلانیت مبنایی برای تبیین منطقه‏گرایی کلان‏شهری به حساب می‏آید، روش تحلیل داده های ثانویه است. بر اساس یافته مقاله حاضر، زمینه‏سازی برای«افزایش ظرفیت برخورد استراتژیک با مسایل منطقه‏ای و ارتقای اثربخشی سیاستی»، نیرومندترین استدلال برای تبیین عقلانیت ایجاد ساختارهای ویژه مدیریت و حکمروایی منطقه‏ای در تهران است.