رابطه سن و معنایابی در زندگی با اضطراب مرگ در زنان و مردان سالمند بازنشته شهر شیراز

با توجه به تنوع اضطراب ها به ویژه اضطراب مرگ در دوران سالمندی و رشد روزافزون جمعیت سالمندان، بررسی عوامل مربوط به سلامت روان در این دوره ضروری به نظر می رسد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ی معنایابیدر زندگی و سن بااضطراب مرگ در زنان و مردان سالمند است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه ی اجرا، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه ی آماری پژوهش شامل تمامی بازنشستگان کانون بازنشستگان آموزش و پرورش شیراز از سال 1384 تا سال 1394 که 26000 نفر می باشند بود.حجم نمونه با توجه به جامعه ی آماری و با استناد به فرمول کوکران تعداد 380 نفر تعیین شد(شامل 190 زن و 190 مرد) که از روش نمونه گیری در دسترس استفاده گردید و از پرسشنامه های هدف در زندگی کرامباف و ماهولیک و اضطراب مرگ تمپلر برای سنجش متغیرها استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفیشامل فراوانی، میانگین و انحراف معیار، و شاخص های آمار استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج حاصل از یافته های پژوهشی نشان داد که بین معنایابی در زندگی و افزایش سن با اضطراب مرگ در دو گروه زنان و مردان سالمند رابطه معنادار و منفی وجود دارد و معنایابی در زندگی و سن توان پیش بینی میزان اضطراب مرگ در زنان و مردان سالمند را دارند. در نهایت نتایج تحلیل رگرسیون همزمان نشان داد که بر اساس معنایابی در زندگی و سن می توان 27 درصد از اضطراب مرگ در مردان و 29 درصد از اضطراب مرگ در زنان را پیش بینی نمود بنابراین با افزایش معنایابی در زندگی و سن، اضطراب مرگ کاهش می یابد.