بررسی دو مدل اندومتریوزیس با پیوند قطعات بافت اندومتر و سلول های مزانشیمی اندومتر انسانی

مدل های حیوانی جهت شناخت اتیولوژی اندومتریوزیس می تواند ابزار سودمند و مناسبی باشند.

در این مطالعه دو مدل حیوانی اندومتریوز در دو سطح مرفولوژی و ملکولی با هم مقایسه شدند.

ابتدا بافت اندومتر انسانی به تکه‌هایی کوچک بریده شده، سپس قطعات بافتی اندومتر به صورت شکل تصادفی درناحیه زیر جلدی به موش‌های تحت تیمار با اشعه گاما منتقل شدند (مدل A) و یا برای جداسازی سلول‌ها مورد استفاده قرار گرفتند. سلول‌های جدا شده پس از پاساژ چهارم با استفاده از فلوسیتومتری، مارکر CD90 در آن‌ها ارزیابی شد. سپس به تعداد 106 × 2 سلول CD90 مثبت به همان روش قبلی به موش های تحت تیمار با اشعه گاما منتقل شدند (مدل B) و در شرایط کنترل شده و استریل نگهداری شدند. بعد از بیست روز بافت اکتوپیک ایجاد شده در هر دو مدل جمع آوری شدند و جهت ارزیابی مرفولوژیک، PAS و میزان بیان ژن‌های استیوپونتین و ماتریکس متالوپروتییناز 2 با تکنیک Real Time RT PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. سطح 17 بتااسترادیول سرم موش‌ها قبل و پس از پیوند مقایسه شد.

بافت غددی شبیه بافت اندومتر در زیر جلد موش در هر دو مدل ایجاد شده بود. تعداد مقطع غدد در واحد سطح، میزان سطح 17 بتااسترادیول سرم و میزان بیان ژن‌های استیوپونتین و ماتریکس متالوپروتییناز 2 در مدل B نسبت به مدل A بیشتر بود (03/0=p).

در مجموع مدل آندومتریوزیس با بکار گیری سلول های آندومتر CD90 کشت شده، موفقیت بیشتری را از نظر مرفولوژی و سطح غدد شکل گرفته، فعالیت 17 بتااسترادیولی بالا و نیز بروز ژن های مرتبط با اندومتریوز نشان داد.