بررسی مقایسه ای اثر والپروات سدیم و فلوکستین در بیماران مبتلا به سردردهای عروقی مغز توام با سندرم خستگی مزمن

میگرن از شایع ترین علل سردرد است که به صورت سردردهای ضربان دار ظاهر می شود. درصدی از بیماران میگرنی دچار سندرم خستگی مزمن هستند. این سندرم، شامل ضعف بدن بیش از 6 ماه همراه با اختلالات عصبی و دردهای عضلانی می باشد. یکی از درمان های مرسوم میگرن، داروی سدیم والپروات می باشد. در مطالعات اخیر، فلوکستین نیز به عنوان داروی پیش گیری کننده در میگرن استفاده شده که در مواردی موثر بوده است. از این رو، مطالعه ی حاضر، با هدف بررسی و مقایسه ی اثربخشی سدیم والپروات و فلوکستین در بیماران مبتلا به میگرن توام با سندرم خستگی مزمن انجام شد.
مطالعه ی حاضر از نوع کارآزمایی بالینی بود و در آن، 64 بیمار مبتلا به میگرن توام با سندرم خستگی مزمن بررسی شدند. بیماران به دو گروه 32 نفری تقسیم شدند و به صورت جداگانه تحت درمان روزانه با فلوکستین 20 میلی گرم و سدیم والپروات 400 میلی گرم به مدت 8 هفته قرار گرفتند. سپس، بیماران این دو گروه از نظر نمره ی شدت سردرد و فرکانس سردرد مقایسه شدند. به منظور تحلیل نتایج، از آزمون های آماری t و ANOVA استفاده گردید.
میانگین نمره ی سردرد پس از مصرف فلوکستین و سدیم والپروات به ترتیب 82/22 و 83/34 درصد کاهش داشت. میانگین فرکانس سردرد نیز در گروه مصرف کننده ی فلوکستین، 68/23 درصد و در گروه مصرف کننده ی سدیم والپروات، 54/40 درصد کاهش یافت.
با احتساب این نتایج، می توان برداشت کرد که هر دو دارو اثر مثبتی در درمان میگرن توام با سندرم خستگی مزمن داشتند، اما سدیم والپروات موثرتر بود. همچنین، اثربخشی فلوکستین در افراد با زمینه ی افسردگی بیشتر مشهود بود.