اثر ده هفته فعالیت استقامتی بر میزان بیان ژن فاکتورهای درگیر در فرایند آنژیوژنز عضله اسکلتی پس از انفارکتوس قلبی در موش سفید بزرگ آزمایشگاهی

تاثیر تمرینات ورزشی بر فرایند آنژیوژنز عضله اسکلتی در موش های مبتلا به انفارکتوس قلبی مشخص نیست. بنابراین هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر تمرینات استقامتی بر فرایند آنژیوژنز عضله سولئوس موش های با انفارکتوس قلبی می باشد.
30 سر موش صحرایی ویستار، چهار هفته پس از انفارکتوس قلبی در 3 گروه شم (10=n) گروه کنترل انفارکته شده (10=n) و گروه تمرینی انفارکته شده (10=n) توزیع شدند. برنامه تمرینی شامل فعالیت هوازی با شدت متوسط به مدت 10 هفته بود. پس از اتمام تمرینات، چگالی مویرگی و میزان بیان ژن فاکتورهای درگیر در فرایند آنژیوژنز عضله سولئوس به ترتیب به روش ایمونوهیستوشیمی و RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفت.
چگالی مویرگی و نسبت مویرگ به تار چهارده هفته پس از انفارکتوس قلبی به طور قابل توجهی کاهش یافت. میزان چگالی مویرگی و نسبت مویرگ به تار در پاسخ به تمرینات ورزشی در عضله سولئوس به طور معناداری افزایش پیدا کرد. هم چنین میزان بیان ژن HIF-1 و TGF-β به طور معناداری در عضله سولئوس به ترتیب افزایش و کاهش یافت، اما تغییری در میزان بیان ژن فاکتورهای VEGF-A، FGF-2 و آنژیوستاتین مشاهده نشد.
نتایج نشان داد که انفارکتوس قلبی منجر به کاهش چگالی مویرگی در عضله کند انقباض سلئوس می شود و ده هفته تمرینات استقامتی همراه با افزایش بیان ژن HIF-1، کاهش بیان ژن TGF-β و عدم تغییر VEGF، FGF-2 و اندوستاتین، منجر به احیای چگالی مویرگی و نسبت مویرگ به تار و بازگشت به سطح نرمال می شود