تنگی کانال نخاع کمری: به روز رسانی جدید براساس مروری بر مطالعات

دژنراسیون دیسک بین مهره ای باعث ناپایداری نسبی اولیه، هیپرموبیلیتی و هیپرتروفی مفاصل فاست، به ویژه در زوائد مفصلی فوقانی می شود. این درنهایت منجر به یک کاهش در ابعاد کانال نخاع و کمپرسیون ساختارهای عصبی و در نهایت لنگش متناوب ناشی از احتقان وریدی و پرفشاری وریدی در اطراف ریشه های عصبی می شود. در این مطالعه، مروری بر آسیب شناسی، علائم بالینی، تشخیص و روش های درمانی جدید تنگی کانال نخاع کمری انجام دهیم. تعداد 66 مقاله در فاصله زمانی سال های 2016-1980 با جستجو در منابع انتخاب و برای انجام یک مطالعه مروری مورد بررسی قرار گرفتند. اکثر بیماران با تنگی کانال علامت دار لنگش نوروژنیک متناوب همراه باخطر افتادن در حرکت دارند. اگرچه یافته های فیزیکی و علائم بالینی در تنگی لومبار حاد نیستند، یافته های رادیوگرافیک ولی شدید هستند. افتراق علائم لنگش عروقی از لنگش نورولوژیک مهم است. تصاویر MRI یک متد غیرتهاجمی و خوب برای ارزیابی تنگی کانال می باشد. اگرچه مطالعات زیادی درباره پیشرفت طبیعی تنگی وجود دارد ولی علائم بالینی معمولا به طور مطبوعی با برخورد غیر جراحی درمان می شود. در بیمارانی که به درمان غیر جراحی پاسخ نمی دهند، نمایشن های جراحی مثل دکمپرسیون تنها یا با فیوژن نیاز می شوند. بازگشت شیب لگنی بعد فیوژن مرتبط با پیش آگهی بالینی خوب می باشد. امروزه تمایل به انجام جراحی های کمتر تهاجمی مثل لامینوتومی دوطرفه و ترومپت فراگیر شده است.