بررسی تحمل به تنش خشکی دو رقم گندم تلقیح شده با رایزوباکتری های محرک رشد گیاه تحت شرایط گلخانه

این پژوهش به منظور بررسی تحمل به تنش خشکی دو رقم گندم تلقیح شده با رایزوباکتری های محرک رشد گیاه (PGPR) در سال زراعی 93-1392 در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج اجرا شد. آزمایش به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار بود. کرت اصلی شامل دو سطح آبیاری مطلوب و تنش خشکی (کم آبیاری در مرحله گرده افشانی تا پایان رسیدگی کامل) و کرت های فرعی شامل باکتری های PGPR در چهار سطج تلقیح بذر با Azotobacter chroococcum ، تلقیح بذر با Azospirillum lipoferum، مصرف همزمان هر دو باکتریAzotobacter Azospirillum و عدم کاربرد باکتری (شاهد) و دو رقم گندم شامل سیروان و مرودشت بود. صفات آزمایش شامل فعالیت آنزیم آنتی اکسیدانتی سوپراکسید دیسموتاز (SOD) ، فعالیت بیومارکر بیوشیمیایی مالون دی آلدهید (MDA) میزان کلروفیل a، b و a بودند. نتایج آزمایش نشان داد، اثر ساده تیمارهای آبیاری، رقم و باکتری بر کلیه صفات مطالعه شده معنی دار (01/0≥ P) بود. میزان فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز (SOD) در تیمار تنش خشکی بالاتر از تیمار آبیاری کامل (نرمال) بود. رقم سیروان و مرودشت به ترتیب با 3/6 و 2/7 واحد بر گرم پروتئین میزان فعالیت آنزیم SOD بیش تر و کم تری را نشان دادند. رقم سیروان در مقایسه با رقم مرودشت از میزان فعالیت بیومارکر MDA (424/27میلی گرم بر گرم وزن تازه بافت) کم تر و محتوی کلروفیل a، b و a به ترتیب با 3/255، 1/578 و 4/811 (میلی گرم بر گرم وزن تازه بافت) بیش تری برخوردار بود. در مقابل، رقم مروردشت در مقایسه با رقم سیروان از میزان بیومارکر MDA (31/752 میلی گرم بر گرم وزن تازه بافت) بیش تر و محتوی کلروفیل a، b و a به ترتیب با 2/747، 1/330و 4/032 (میلی گرم بر گرم وزن تازه بافت) کم تری برخوردار بود.