ملکه زیبایی لینین با تاکید بر شاخصه ی خشونت و بر اساس نظریات ژاک لکان

هدف از این مقاله، جستاری روانکاوانه بر شخصیتهای زن ( مگ و مورین) درنمایشنامه «ملکه زیباییلینین» اثر مارتین مکدونا است. علیرغم اینکه این نمایشنامه یکی از مطرحترین آثار نوشته شده در قرن بیستم است و جوایز مهمی را بدست آورده ، تعداد اندکی نقد بر این اثر نوشته شده است. در میان این نقدها، نخستین بار است که بر اساس روانشناسی ژاک لکان و با تاکید برشاخصه خشونت به تحلیل روانکاوانهی دو شخصیت زن این نمایشنامه پرداخته میشود. در نمایشنامه مذکور، آنچه از روان شخصیتها (به ویژه دو کاراکتر زن قصه) نشات میگیرد، دری را به خوانش روانکاوانه اثر میگشاید. این نمایشنامه دو شخصیت زن اصلی دارد، یکی مگ که پیرزنی هفتاد و چند ساله است که هراس از تنهایی دارد و برای نجات خود از تنهایی و انجام امور شخصیاش میخواهد فردی را به طور دائم در کنار خود داشته باشد، به همین دلیل دخترش مورین را از آسایشگاه روانی به خانه برمیگرداند. آزارهای مگ از یک سو و موقعیت استعماری ایرلند آن زمان از سوی دیگر، مورین را در وضعیت حاد روانی قرار میدهد و موجب دیگرآزاری او شده و در نهایت بحران نهایی را میآفریند که به قتل مادرش میانجامد. در این مقاله برای تحلیل خشونت در شخصیتهای نمایشنامه با استفاده از روانشناسی لکان از دو نظریهی تروما و ژوییسانس (به روش توصیفی – تحلیلی) بهره جستیم. این دو شاخصه قابل تطبیق با دو شخصیت زن نمایشنامه است. میتوان روانزخمهایی که منجر به تروما است را در شرایط بحرانی مورین و هراس مگ از تنهایی دریابیم. در ادامهی تروما، ژوییسانس زمانی نمود پیدا میکند که به شکنجه و لذت و آزار ودر نهایت مرگ مگ منجر میشود. بهطور کلی موقعیت و شرایط روحی شخصیتها از باب تنیدگی تروما (روانزخم) و ژوییسانس (لذت درد و دیگر آزاری) قابل تحلیل است.