ارزیابی نابرابری محیطی در مواجهه به آلاینده های هوای شهری در سطح مناطق 22 گانه شهر تهران در سال 1390

هدف مطالعه حاضر ارزیابی نابرابری در مواجهه طولانی مدت به آلاینده های هوای شهری در سطح مناطق 22 گانه شهر تهران در سال1390 است.
پژوهش حاضر یک مطالعه اکولوژیک است و در آن از شاخص تمرکز برای بررسی نابرابری استفاده شده است. در این بررسی مقادیر غلظت های آلاینده های PM10،NO2 ،SO2 در سطح مناطق 22 گانه شهر تهران از روش Land use regression بدست آمده اند. متغیرهایی که اثر آنها بر توزیع مواجهه با آلاینده ها بررسی شده اند عبارت بودند از: سطح تحصیلات، اشتغال و داشتن خودروی شخصی که از طریق سایت شهرداری تهران و داده های سرشماری کشوری بدست آمدند.
برای آلاینده PM10 شاخص تمرکز برای بی سوادی، افراد دارای تحصیلات دانشگاهی و مالکین خودروی شخصی به ترتیب برابر بود با 0/059 (0/004 تا 0/113)، 0/056- (0/110- تا 0/001 - ) و 0/079- (0/127- تا 0/031-) که از لحاظ آماری معنی دار بود. این شاخص برای شاغلین برابر بود با 0/016 که معنی دار نبود. در مورد آلاینده ها NO2 ،SO2 برای بی سوادی، افراد دارای تحصیلات دانشگاهی، شاغلین و مالکین خودروی شخصی نابرابری وجود نداشت.
نتایج این مطالعه نشان می دهد بین مناطق مختلف تهران از نظر مواجهه به آلاینده PM10 از نظر جمعیت بی سواد، تحصیلات دانشگاهی و مالکیت خودروی شخصی نابرابری وجود دارد. توجه به این زیر گروه ها در زمینه تحقیقات بیشتر و سیاست گذاری در زمینه آلاینده های محیطی می تواند کمک کننده باشد.