تحلیل و بررسی نمادانگاری نشانه های ظهور

زبان دین، از مهم‏ترین مسائل فلسفه دین و مباحث الهیات جدید به شمار می‏رود. فیلسوفان دین در این مسئله، دو رویکرد متفاوت برگزیده‏اند؛ برخی بر این باورند که زبان دین، ناظر به گزاره های کلامی و الهیاتی به طور عام است و همه گزاره های موجود در متون و نصوص دینی را دربر می گیرد؛ و گروه دیگر بر آن اند که زبان دین، تنها ناظر به گزاره های کلامی و الهیاتی مربوط به خدا و آن هم اسماء و صفات انسان وار خداست. در هردو رویکرد، دیدگاه ها و ره‏یافت های مختلفی از گذشته تا به امروز در میان الهی دانان و متکلمان و فیلسوفان دین مطرح بوده و هست. نمادین دانستن گزاره های کلامی و الهیاتی، یکی از آن دیدگاه هاست. بنابر رویکرد نخست، مسئله مهدویت و آنچه در نصوص دینی مسلمانان درباره آموزه مهدویت و آخرالزمان، به خصوص علائم و نشانه های ظهور وارد شده است، در حیطه زبان دین وارد خواهد شد. در این نوشتار با رویکردی توصیفی تحلیلی، درپی پاسخ به این پرسش هستیم که با پذیرش دیدگاه اخیر، گزاره های ناظر به علائم و نشانه های ظهور، از چه سنخی است؟ نمادین است یا غیرنمادین؟ و اگر آنها را واقع نما و معرفت بخش بدانیم، آیا به هیچ وجه نمی توان آنها را نمادین و سمبلیک دانست؟ و اگر می‏توان، کدام سنخ از نماد مدنظر است؟ نمادی که امروزه در فلسفه دین و در بین متفکران غربی مطرح است، یا مدلی دیگر مراد است؟