ایدئولوژی، فناوری، و معماری؛ از شکل سازه تا فرم معماری در گذر از روم باستان به ایتالیای عصر رنسانس و باروک

رشد روزافزون فناوری همه ارکان زندگی بشر را دستخوش تحول کرده است و در این میان معماری نیز، تحت لوای دستیابی به پایداری، تجربیات فناورانه جدیدی را کسب می کند. گرچه برخی تئوری های نوظهور در حوزه طراحی در ایجاد پشتوانه فکری لازم برای چنین تجربیاتی تلاش کرده اند، با این حال پاسخ گو بودن آثار معماری حاصل از چنین روش هایی، به ویژه در حوزه های فرامادی زندگی آدمی، محل بحث است. از این رو، در این تحقیق به راستی آزمایی دو نمونه از جدیدترین این تئوری ها پرداخته می شود، در این نمونه ها بر استقلال فرم معماری از فرهنگ های محلی و یا گسست ذاتی میان فرم و عملکرد در معماری تاکید می شود. در بخش اول مقاله با معرفی این نظریات، پیدایش آن ها به مثابه نتایجی از گسست میان معماری و مهندسی، ریشه یابی و بر فواید واکاوی ریشه های تاریخی ارتباط میان فناوری و معماری تاکید می گردد. در بخش دوم مقاله صحت نظریات تک بعدگرایانه اخیر و نتایج حاصل از اعمال آن ها ارزیابی می شود. بدین منظور با روش تحقیق تفسیری تاریخی و با مطالعه سیر تحول معماری مذهبی راه یافته در مرزهای امروزین کشور ایتالیا، در سه بازه زمانی روم باستان، رنسانس، و سپس باروک چگونگی ارتباط میان ارکان فکری جامعه و فناوری ساخت برای تولید فرم تحلیل و کارکرد آثار معماری در محیط طبیعی و در دل جریانات اجتماعی ارزیابی می شود. در این تحقیق برهم کنش سازنده میان فناوری ساخت و ایدئولوژی را در خلق معماری نمایش داده و این گونه بر کاستی های نهان در نظریات فناورانه معاصر در حوزه طراحی تاکید می شود.