بهینه سازی مراحل افزایش درون شیشه ای ژنوتیپ های گل محمدی (Rosa damascena Mill.)

گل محمدی یکی از مهم ترین گیاهان معطر در ایران و جهان است. اسانس استخراج شده از گلبرگ این گل در داروسازی، صنایع آرایشی و بهداشتی و همچنین غذایی استفاده می شود. استفاده از روش های معمول برای افزایش این گیاه با دشواری هایی چون انتقال عامل های آلودگی و محدود بودن گیاه مادری همراه است. با توجه به برتری های روش های افزایش درون شیشه ای نسبت به روش های رایج، این تحقیق به منظور بررسی تاثیر انواع مختلف محیط کشت با سطوح هورمونی متفاوت برای بهبود افزایش درون شیشه ای و کنترل سبزردی (کلروز) نوساقه ها انجام شد. محیط کشت های MS و MS تغییریافته (mMS0، mMS1، mMS2، mMS3، mMS4و mMS5) در این پژوهش استفاده شد. قطعه های گره ای حاوی 1 تا 2 جوانه جانبی در محیط کشت MS با سطوح مختلف هورمونی برای استقرار کشت شدند. برای نوساقه زایی به محیط کشت های حاوی غلظت های 1 و 2 میلی گرم بر لیتر BAP و 2/0 میلی گرم بر لیتر IBA منتقل شده و آنگاه برای ریشه زایی در محیط کشت های 1/2 MS و LS با سطوح 1 و 2 میلی گرم بر لیتر IBA کشت شدند. بهترین تیمار برای افزایش شمار نوساقه های گل محمدی محیط کشت مایع mMS0 حاوی 5/1 میلی گرم بر لیتر BAP به همراه 2/0 میلی گرم بر لیتر IBA بود. بیشترین میزان سبزینه (کلروفیل) برگ ها نیز در محیط کشت mMS0 مشاهده شد. همچنین بیشترین درصد ریشه زایی مربوط به ژنوتیپ گالیکا در محیط کشت 1/2MS دارای 2 میلی گرم بر لیتر IBA بود.