باز طراحی بوستان های شهری با تاکید بر توسعه اجتماع پذیری (مورد مطالعه: بوستان های شهرمهاباد)

فضاها و عرصه های عمومی یکی از عناصر ضروری و اساسی زندگی روزمره شهری و مهمترین بخش شهرها به شمار میروند، در این میان پارک های شهری به عنوان بخش مهمی از فضاهای عمومی و باز نمود زندگی مدرن شهری، محیط هایی برای لذت، تفریح، گذران اوقات فراغت، زندگی اجتماعی و تبادل فرهنگ، افکار ،دیدگاه ها، عقاید و نظرات هستند. در دوران معاصر با افزایش فردگرایی، عملکرد اجتماعی بسیاری از فضاهای عمومی از جمله پارکه ای شهری از بین رفته است، لذا توجه به محیط کالبدی پارک ها به عنوان محملی برای بازیابی همجواری از دست رفته انسان ها، در جهت نزدیکتر کردن آنان به یکدیگر و جبران بخشی از تعاملات اجتماعی از دست رفته اهمیت بیشتری یافته است. این پژوهش با هدف شناسایی ابعاد موثر بر اجتماع پذیری پارک های شهری، قصد دارد با سازگاری هر چه بیشتر شرایط کالبدی و معنایی محیط پارک های شهری منطبق بر نیازها و خواسته های کاربران فضا، پارک ها را تبدیل به فضایی جامعه پذیر سازد. لذا پس از بررسی سوابق موضوع در بخش مبانی نظری، با استخراج شاخص های موثر اجتماع پذیری در محدوده مورد مطالعه از طریق نظرسنجی ارزیابی گردید. در بخش نظر سنجی پاسخ دهندگان به صورت تصادفی ساده، و به تعداد 384 نفر انتخاب گردیدند.داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss تحلیل گردیدند و روابط معنادار بین متغیرهای دخیل در اجتماع پذیری، استنباط گردیدند. بر اساس نتایج به دست آمده از پرسشنامه ها،بین شاخص های اجتماع پذیری که شامل معیارهای خوانایی و کیفیت محیط، الگوهای فرهنگی- اجتماعی، منظر و عناصر گیاهی،حیات جمعی و سرزندگی، مدیریت، کاربری های همجوار و آسایش و امنیت روانی و... را شامل می شود و مطلوبیت اجتماع پذیری در فضای پارک های شهری ارتباط معناداری وجوددارد. به معنای اینکه با ارتقای ویژگی های کالبدی پارک های شهری، اجتماع پذیری نیز بهبود خواهد یافت. بین شاخص های معنایی محیط نیز که معیارهای سرزندگی، خاطره، آسایش و راحتی، زیبایی، ایمنی و امنیت را در بر میگیرد و اجتماع پذیری پارک های شهری همبستگی ارتباط معنادار وجود دارد.