بررسی درصد فراوانی نسبی و شاخص های تنوع زیستی پرندگان آبزی و کنار آبزی

پرندگان آبزی و کنارآبزی، شاخص ترین گروه جانوری برای تشخیص تغییرات اکولوژیک در محیط های مانگرو به شمار می آیند. برای تعیین میزان تغییرات درشاخص های تنوع زیست یپرندگان آبزی وکنارآبزی وفراوانی نسبی آن ها درمنطقه حفاظت شده حرا، آمار سرشماری نیمه زمستانه در بازه زمانی 6 ساله (1390-1385) مورد بررسی قرار گرفت. میانگین مشاهدات درطول این بازه زمانی 68/4463 ± 12836 قطعه محاسبه گردید. گونه های Egrettagularis، Charadriusmongolus ،Calidrisalpina،Laruscachinnan و ‏Sternanilotica به ترتیب از تیره حواصیلیان ،سلیمیان، آبچلیکیان، کاکاییان و پرستودریاییان فراوانترین گونه ها بوده اند. آنالیز نسبت های تشابهSIMPER نشان دادکه درصدمتوسط نسبت تشابه 90/ 62درصد بوده وفراوان‏ترین گونه –هادرطول این بازه زمانی بهتر تیبسلیم خرچنگ خوار Dromasardeola ،تلیله شکم سیاه Calidrisalpinaوگیلان شاه بزرگNumeniusarquata بوده اند (بر اساس آنالیز نسبت های تشابه به ترتیب 58/18، 92/13 و 69/10 درصد). چهار گونه سلیم خرچنگ خوار، تلیله شکم‏سیاه ، گیلانشاه بزرگ و آبچلیک نوک سر بالا بیش از 50 درصد مشاهدات پرندگان را شامل می شوند. بررسی شاخص های تنوع مشخص کردکه تنوع درسال 1390 (2012) درمقایسه باسال های دیگربیش تربودکه درآن شاخص های شانون وینر (H'') ،سیمپسون (D) ومکینتاش (D) به ترتیب 99/2، 31/14، 74/0؛ شاخص های غنای گونه ای که همان فراوان یگونه ای بود وشاخص های یکنواخت یپایلو (J'') و مکینتاش (E) به ترتیب 73،41 /0 و 86/0 محاسبه گردید. علاوه براین،نمودارحاصل ازمرتب سازی تنوع زیستی به روشRenyi نشان دادکه سال 1390 دارای بیش ترین تنوع بوده است. آنالیز SHEنیزبیان کننده این موضوع بودکه مولفه های موثربرشاخص عددی تنوع گونه ای ، مولفه های غنا ویکنواختی گونه ای بوده اند.