مقایسه توانایی دیداری فضایی، برنامه ریزی شناختی و حافظه کوتاه مدت در دانش آموزان با و بدون اختلال نوشتن

این مطالعه با هدف مقایسه نیم رخ های شناختی (حافظه کاری دیداری فضایی، حافظه کوتاه مدت و برنامه ریزی شناختی) درکودکان دارای اختلال نوشتن و عادی انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر سنین7 تا 11سال دارای اختلال یادگیری خاص شهر اردبیل بودند که در مراکز اختلال یادگیری در سال تحصیلی 94-93 مشغول به تحصیل بودند. از بین دانش آموزان30 دانش آموز با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. گروه بهنجار نیز شامل30 دانش آموز بهنجار بود که با توجه به سن، هوش، وضعیت اجتماعی اقتصادی مقطع تحصیلی و عدم سابقه اختلال های روان شناختی از بین چند مدرسه به منظور مقایسه با این گروه ها همتا و با روش تصادفی انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقیاس های دیداری- فضایی بنتون، مازهای پرتئوس، فراخنای حافظه کوتاه مدت روبه جلو و معکوس وکسلر جمع آوری و از طریق تحلیل واریانس چند متغیری (مانوا) تحلیل شدند. یافته های این پژوهش نشان داد که دانش آموزان دارای اختلال نوشتن در حافظه دیداری فضایی، برنامه ریزی شناختی و حافظه کوتاه مدت با دانش آموزان عادی تفاوت معناداری دارند و در این مولفه ها به صورت معناداری پایئن تر از همتایان عادی خودبودند. بنابراین دانش آموزان دارای اختلال نوشتن عملکرد پائین تری نسبت به دانش آموزان عادی در مولفه های حافظه کاری دیداری فضایی، حافظه کوتاه مدت و برنامه ریزی شناختی دارند.