بررسی مشکلات آموزش بالینی و ارائه ی راهکارهایی برای بهبود کیفیت آن از دیدگاه دانشجویان رشته مامایی

در آموزش بالینی، دانشجو در تعامل با مربی و محیط آموزشی بالینی، مفاهیم آموخته شده نظری و عملی قبلی را در موقعیت های واقعی و بر روی بیماران واقعی به کار می بندد. بنابراین هرگونه ضعف در زمینه آموزش بالینی دانشجویان موجب ضعف و کاهش کارایی دانش آموختگان خواهد شد. نتایج بسیاری از مطالعات بیانگر آن است که شکاف نسبتا عمیقی در روند آموزش علمی پرستاری و مامایی و عملکرد بالینی دانشجویان وجود دارد و آموزش های بالینی موجود، توانایی لازم را برای ابراز مهارت بالینی به دانشجو نمی دهد. لذا هدف مطالعه حاضر بررسی مشکلات آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان رشته مامایی و ارائه ی راهکارهایی برای بهبود کیفیت آن بود.
روش ها: در این مطالعه توصیفی، کلیه دانشجویان ترم 7 و 8 کارشناسی مامایی سال تحصیلی 93 - 92 به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه ی دو بخشی شامل اطلاعات دموگرافیک و 30 سوال جهت بررسی مشکلات بالینی در سه حیطه ی عوامل فردی، عوامل مربوط به مربی و عوامل محیطی- فیزیکی و یک سوال باز درخصوص ارائه راهکارهایی برای بهبود کیفیت آموزش بالینی بود. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، فراوانی) و از طریق نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شد.
در این بررسی 88 درصد از دانشجویان معتقد بودند که انگیزه ی فردی و علاقه به رشته ی تحصیلی بر کیفیت عملکرد بالینی دانشجو در دوران کارورزی اثر می کند. 97 درصد از دانشجویان اظهار کردند که تعداد دانشجویان هر گروه، بر کیفیت آموزش بالینی در کارورزی موثر است. 92 درصد از واحد های پژوهش بیان کردند برخورد پرسنل درمانی و همچنین امکانات و تجهیزات محل کارورزی بر کیفیت آموزش بالینی تاثیر دارد.
بر اساس یافته های این مطالعه، جذب و به کارگیری اساتید بالینی مجرب، تلاش در جهت بهسازی محیط آموزشی، توسعه ی همکاری بین مدرسین و بخش های بالینی و توجه به هماهنگی و تناسب بین محتوای آموزش تئوری و مباحث عملی می تواند منجر به بهبود آموزش بالینی شود.