بررسی و تحلیل شکوائیه در شعر شهریار

ادبیات غنایی به عنوان گسترده‏ترین نوع آثار ادبی، گونه های متنوعی را در خود جای می‏دهد که می‏توان از «شکوائیه» به عنوان گونه‏ای از آن یاد کرد، که در وجود هر انسانی به صورت غریزی وجود دارد و در برابر نارضایتی ‏های زندگی از آن به عنوان ابزار اعتراض استفاده می‏ شود. شاعران حساس ایرانی هم که با دید ظریف خویش به مسائل جامعه و حقایق پیرامون خود می‏نگرند، از این گونه ادبی بسیار استفاده کرده‏اند. در تمام ادوار شعر فارسی، شکوائیه وجود دارد اما پس از انقلاب مشروطه و در شعر معاصر، نحوه شکوه‏گویی نیز تغییرمی‏کند و زبان آن با توجه به شعر امروز ساده‏تر می‏شود. به لحاظ حساسیت زمانی و موضوعی بررسی وپرداختن به مقوله شکوائیه در آثار «استاد شهریار» ضروری به نظر می‏رسد زیرا بسامد شعر شکوایی و تنوع موضوعی آن توسط شهریار،این گونه ادبی را قابل توجه ساخته است. این موضوع در شعر شهریار ذیل پنج عنوان: شکوائیه های شخصی، اجتماعی، فلسفی، سیاسی و عرفانی بررسی و برای هریک نمونه هایی از سروده های وی آورده شده است. با بررسی اشعار شکوائی شهریار این نتیجه به دست می آید که بیشترین میزان شکوائیه ها مربوط به شکوائیه های شخصی و کمترین میزان نیز از آن شکوائیه های عرفانی است. شکوائیه های فلسفی، اجتماعی و سیاسی به ترتیب در رده های دوم تا چهارم قرار می گیرد.