بررسی پیوند اعضای حیوان نجس العین و مردار به انسان از نظر فقه امامیه

مساله پیوند اعضا، به لحاظ اهمیت فوق العاده ای که در مسائل فردی و اجتماعی دارد، مورد توجه قانونگذاران کشورها قرار گرفته و اکثر کشورهای پیشرفته برای پیوند اعضا قانون دارند و در کشور ایران هم آیین نامه ای در تاریخ 1381/2/25 توسط هیات وزیران به تصویب رسید؛ از آنجایی که اهداکنندگان انسانی بسیار کم تر از متقاضیان عضو پیوندی هستند و بسیاری از متقاضیان هرگز به آرزویشان نمی رسند و خطر مرگ متوجه آنان است و متحمل رنج در زندگی هستند، بنابراین پزشکان برای تامین عضو پیوندی به فکر استفاده از مصنوعات و منابع نامحدود حیوانی[i] افتاده اند. برخی از حیواناتی که برای پیوند به انسان سازگار هستند، به لحاظ فقهی، نجس العین و مردار هستند و باید حکم فقهی پیوند آن ها معلوم گردد. بنابراین هدف نوشته پیش رو کاوش و بررسی مبانی فقهی مساله در جهت روشن شدن حکم آن است.
پژوهش حاضر به روش توصیفی تحلیلی با رویکرد قرآنی روایی و تمرکز بر فقه امامیه صورت می پذیرد. یافته های تحقیق نشان می دهد که پیوند اعضای حیوان نجس العین و یا مردار به انسان بر اساس مبانی فقه مانند آیات قرآن، روایات، عقل، قواعد فقهی و اصول عملیه جایز بوده و فتاوای برخی از مراجع تقلید هم موید این مطلب است. پیوند عضو حیوان نجس العین و مردار جایز می باشد، زمانی که عضو پیوندی جزء بدن انسان شود و روح در آن حلول نماید، طاهر است و نماز با آن صحیح می باشد.