رابطه مقدار کراتینین خون در طول درمان دیالیز با بقاء بیماران مبتلا به بیماری کلیوی با استفاده از مدل توام طولی و بقا

نارسایی مزمن کلیه به عملکرد غیرقابل برگشت کلیه اطلاق می شود که به تدریج به مرحله نهایی بیماری کلیوی پیشرفت می کند. این مطالعه با هدف تعیین رابطه تغییر مقدار کراتینین خون در طول زمان بر بقا بیماران مبتلا به بیماری کلیوی با استفاده از مدل توام طولی و بقا انجام شد.
در این مطالعه توصیفی-طولی، اطلاعات 112 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه مراجعه کننده به یکی از مراکز آموزشی-درمانی شهرستان گنبد کاووس جهت درمان با همودیالیز از ابتدای سال 1391 تا پایان اسفند سال 1393، به صورت تمام شماری، از پرونده بیماران جمع آوری گردید. متغیرهای کراتینین خون به صورت طولی و بقای بیماران (فاصله زمانی بین شروع مطالعه تا زمان فوت بیمار یا زمان انتهای مطالعه) به عنوان پاسخ در نظر گرفته شدند. داده ها با استفاده از مدل توام طولی و بقا جهت تعیین عوامل موثر بر بقا بیماران آنالیز و نتایج آن با دو مدل مستقل طولی و بقا مقایسه گردید. تحلیل داده ها در نرم افزار آماری 3.1.3 R انجام و سطح معنی داری آزمون 05/0 در نظر گرفته شد.
در مدل توام، وضعیت تاهل، مقدار اولیه هموگلوبین، هموگلوبین در طول دوره پیگیری، اوره خون و فسفر در طول زمان رابطه معنادار آماری با بقا بیماران داشتند. متغیرهای جنس، سن، وضعیت تاهل، ابتلا به دیابت، مدت درمان با دیالیز، مقدار اولیه کراتینین رابطه معنادار آماری با تغییرات کراتینین در طول زمان داشتند. بین دو مدل بقا و پاسخ طولی کراتینین ارتباط وجود داشت، به طوریکه به ازای یک واحد کاهش در مقدار کراتینین، خطر رخداد مرگ 34 درصد افزایش می یافت.
مقدار خطای استاندارد ضرایب در مدل توام کمتر از مدل های بقا و طولی بود که نشان دهنده کاراتر بودن مدل توام نسبت به آن مدل ها بود. استفاده از مدل توام برای پاسخ های دوحالتی همبسته در زمینه های پزشکی و سلامت عمومی توصیه می گردد.