اثر گلیسیریزیک اسید بر گنادوتروپین ها، استرادیول، تستوسترون و سایتوکین های التهابی در موش صحرایی مدل سندرم تخمدان پلی کیستیک

سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) یکی از شایع ترین اختلالات اندوکرین و مهم ترین دلیل عدم تخمک گذاری است. میزان بالای سایتوکین های التهابی سبب پیشرفت سندرم تخمدان پلی کیستیک می شود. گلیسیریزیک اسید از مهم ترین ساپونین های گیاه شیرین بیان است. با توجه به خواص کاهش دهنده تولید آندروژن و آنتی اکسیدانی شیرین بیان، هدف از این مطالعه تعیین اثر گلیسیریزیک اسید بر گنادوتروپین، استرادیول، تستوسترون و سایتوکین های التهابی در موش صحرایی مدل سندرم تخمدان پلی کیستیک می باشد.
در این مطالعه تجربی، تعداد 32 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار به 4 گروه مساوی شاهد (تزریق محلول سالین در 24 روز به صورت داخل صفاقی)، شاهد PCOS (تزریق محلول سالین در 24 روز به صورت داخل صفاقی) و دو گروه PCOS تحت تیمار با گلیسیریزیک اسید (تزریق 25 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم در 24 روز به صورت داخل صفاقی) تقسیم شدند. سندرم تخمدان پلی کیستیک با یک بار تزریق عضلانی استرادیول والرات (4 میلی گرم بر کیلوگرم) القاء شد. در پایان دوره درمان، سطح سرمی TNF-α، IL-1β، IL-6، LH، FSH، استرادیول و تستوسترون توسط روش الایزا سنجش شد. داده ها توسط آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی تحلیل شد .
در مقایسه با گروه شاهد PCOS، سطح سرمی LH، استرادیول، تستوسترون، TNF-α، IL-1β و IL-6 در گروه های تحت تیمار با غلظت های 25 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم گلیسیریزیک اسید، به صورت وابسته به دوز به طور معنی داری کاهش یافت (0.001=p). همچنین، سطح سرمی FSH به صورت وابسته به دوز به طور معنی داری افزایش یافت (0.002=p).
گلیسیریزیک اسید با کاهش سطح سرمی سایتوکین های التهابی اثر مطلوبی بر بهبود پارامترهای هورمونی در موش های صحرایی مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک دارد.