شکاف های اجتماعی نو پدید و مساله ثبات پایدار: با نگاهی به ایران امروز

در قرن 21 این پاردایم فرهنگ است که با کاربست مفاهیم نوپدیدی مانند سبک زندگی، خودابرازی، نافرمانی مدنی، هویت جنسی، برابری‌خواهی کیفی و مواجهه مسیولانه، درصدد توضیح روندهای ممکن در آینده پیش روست. به باور او گروه‌های زنان و خوشه‌های تمایزطلب، موتور محرکه‌ این نظم نوپدید هستند. بر مبنای سخن بوردیو، مقوله‌ شکاف‌های نوپدید و اصل تفاوت، به مفهومی دوران‌ساز در جهان معاصر بدل شده‌اند و با دگردیسی شدن جامعه از تهدیدپذیری خارجی به آسیب‌پذیری داخلی، می‌توان ادعا کرد که رکن موثر امنیت پایدار و ثبات قابل اتکا، موقعی حاصل می‌شود که افراد جامعه، به جای این که جزء منفعل جامعه باشند به عضو مولد آن بدل شوند. بر این مبنا، مبحث مدیریت شکاف‌ها و پیشگیری از تبدیل شدن شکاف عادی به گسست خسارت‌بار، نخستین دستورکار سیاست‌ورزی مدرن خواهد بود.مقاله‌ حاضر با اتکا به پارادایم تورن، مقام فرهنگ در تمهید تحولات را بنیادین می‌بیند و با تمرکز روی اشکال نوپدید شکاف اجتماعی (مانند شکاف نسلی، شکاف اقتصادی مبتنی بر شان، شکاف قومیتی فرهنگ‌گرا به جای شکاف قومیتی خشونت‌خواه و تجزیه‌طلب و خودابرازی جنسیت‌پایه) در پی آزمون این فرضیه است که: شکاف‌های کلاسیک، تغییر نقش داده و به جای معارضه‌جویی عمودی، در قالب نفوذ فراگیری افقی ادامه حیات می‌دهد. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که شکاف‌های نوپدید نسلی، سبک زندگی و جنسیتی، با بهره‌گیری از پتانسیل‌های دموکراتیزاسیون و نیز اقتصادی شدن حیات اجتماعی، در پی خودابرازی فزاینده و سهم‌خواهی استراتژیک، رشد مداوم و موثری را پشت‌سر می‌نهد.