اضطراب و نقش آن در کنش سیاسی (مطالعه موردی: دانشجویان پسر دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران)

احساسات انسانی، تمام ابعاد زندگی بشر را تحت تاثیر خود قرار می دهد و تصور بروز کنش سیاسی کاملا عقلانی از سوی شهروندان مورد تامل و نقد قرار گرفته است. برخی از عوامل روانی مثل اضطراب، به عنوان یک متغیر تاثیرگذار درونی در انسان، نه تنها زندگی روزمره ما، بلکه حیات سیاسی اکثر شهروندان را تحت تاثیر خود قرار می د هد. در مقاله حاضر، اثر اضطراب به عنوان متغیری تاثیرگذار بر رفتار سیاسی شهروندان مورد توجه قرار گرفته است. برای آزمون فرضیه، بر اساس قضیه حد مرکزی، نمونه ای 35 نفره از میان دانشجویان پسر دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران در سال 1391 ه.ش مد نظر گرفته شده است. استدلال اصلی مقاله این است که تاثیرگذاری اضطراب بر سطح رفتار سیاسی، ماهیت دو سویه دارد: نخست، هر چه اضطراب افزایش یابد، سطح رفتار سیاسی شهروندان نیز افزایش می یابد؛ اما اگر میزان اضطراب به درجه خطرناک و بیمارگونه خود نزدیک شود و موجب تنش های اضطرابی- روانی شود، در آن صورت نه تنها رفتار سیاسی افزایش نمی یابد، بلکه شهروندان برای کاهش دادن به میزان اضطراب خود، سعی در استفاده از سازوکارهای دفاعی می کنند که این مسئله به نحوی دو قطبی می تواند از یکسو تشدید فعالیت های اجتماعی و از سوی دیگر، انزوای سیاسی را برای آنها در پی داشته باشد. در پایان مقاله، مدلی ارائه شده که می تواند چگونگی بازگشت تعادل به جامعه را نمایش دهد.