نقد بومگرایانه داستانهای علی اشرف درویشیان

مطالعه در حوزه عناصر اقلیمی و محیطی در ادبیات به شاخه ی جدیدی در تحقیقات ادبی مربوط می شود که از آن به عنوان نقد زیست محیطی (ecocritism) یاد می کنند. تفاوت در خاستگاه های اقلیمی ، تمایزات سبکی و فکری و ادبی در آثار نویسندگان را در پی دارد. هرچند دغدغه ی نقد زیست محیطی بیشتر ارتباط، تاثیر و تاثر ادبیات و محیط زیست است، بنا بر گستره دامنه ی این نوع نگاه و تعریف گلوتفتلی (Gloteftly) از نقد بوم گرا ، این نقد به ارتباط میان ادبیات و محیط فیزیکی می پردازد و ویژگی های اقلیمی هم یکی از عناصر محیط فیزیکی آفرینش های ادبی است و زیر مجموعه ی نقد بوم گرا به شمار می رود. این ویژگی ها در داستان های علی اشرف درویشیان نشانگر نگاه نویسنده به محیط اطراف و تاثیر پذیری او از حوزه اقلیم و جغرافیای تولید اثر ادبی است که اثر او را از اصالتی بومی و بوم گرایانه برخوردار می سازد. درویشیان یکی از نویسندگان قابل توجه در عرصه ی ادبیات اقلیمی در مکتب داستان نویسی غرب (کرمانشاه) است. او غالبا در داستان هایش با توصیف عناصر بومی و اقلیمی ، تاثیرات آگاهانه یا ناخوداگاه این عناصر بر ذهن و زبان خود را در قالب باورها و اعتقادات، آداب و سنن، طبیعت بومی، آب و هوا، شکل معماری ، زبان و واژگان و اصطلاحات محلی و بومی و ضرب المثل ها ، باز تاب داده است.