بررسی فراوانی و علل تزریق فرآورده های خونی در نوزادان

تزریق فرآورده های خونی در نوزادان شایع و در بهبود وضعیت بالینی آن ها نقش موثری دارد. با توجه به ضعف سیستم ایمنی نوزادان و احتمال بروز عوارض بایستی به ضرورت تجویز فرآورده های خونی توجه بیشتری شود. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی و علل و برخی از عوامل موثر در تزریق فرآورده های خونی در نوزادان بستری بود.
مطالعه کنونی به صورت توصیفی-مقطعی در 1106 نوزادان بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان در بیمارستان شهید مصطفی خمینی (ره) در تهران طی سال های 91-1388 انجام شد. فراوانی و علل تزریق فرآورده های خونی شامل پلاسمای منجمد تازه (FFP)، پلاکت، خون کامل، گلبول قرمز متراکم، ایمونوگلوبولین وریدی، کرایوپرسیپیتیت (Cryoprecipitate) و ارتباط آن با سن حاملگی، جنس، وزن تولد، آپگار نوزاد، طول مدت بستری، استفاده از ونتیلاتور مورد بررسی قرار گرفت.
از 1106 نوزاد بستری 221 نوزاد (19/98%) فرآورده خونی دریافت کرده بودند که تعداد 82(37%) دختر و 139(63%) مورد پسر بودند. 113(51%) نوزاد نارس و 108(48%) مورد ترم بودند. از 361 نوبت تزریق، فراوانی تزریق پلاسمای تازه منجمد شده 173(47/9%)، پک سل 122(33%)، پلاکت 32(8/8%)، کرایو 20(5/1%) خون کامل 3(0/83%) بود. 121(54/75%) نوزاد فقط یک نوبت تزریق فرآورده خونی داشتند. شایعترین اندیکاسیون تزریق پلاسمای تازه منجمد شده درمان جایگزینی 140(80%)، تزریق پک سل اصلاح آنمی علامت دار 68(55/6%) و تزریق پلاکت پیشگیری از خونریزی در نوزدان مبتلا به ترومبوسیتوپنی 20 مورد (60%) بود. دفعات تزریق خون با سن حاملگی (0/022=P)، وزن تولد (0/01P=)، علت بستری (0/001P=)، استفاده از ونتیلاتور (0/002P=) و طول مدت بستری ارتباط معناداری داشت (0/001P=).
با کنترل عوامل موثر در تولد نوزادان نارس، کاهش طول مدت بستری و مدت زمان استفاده از ونتیلاتور می توان دفعات و عوارض ناشی از تزریق خون را به طور موثری کاهش داد.