اثر پیش شرطی سازی با ورزش بر پیامدهای سکته مغزی در یک مدل موشی آزمایشگاهی

سکته مغزی یکی از علل عمده مرگ و میر و ناتوانی های طولانی مدت در بزرگسالان است. خطر بروز سکته مغزی در زنان در سنین پس از یائسگی به سرعت در حال افزایش است. گزارش شده است که ورزش آسیب ناشی از ایسکمی و رپرفیوژن را در مدل سکته مغزی موش صحرایی کاهش می دهد. هدف از این مطالعه بررسی اثر ورزش بر روی پیامدهای سکته مغزی در انسداد دایم شریان مغزی میانی در موش های اوارکتومی شده بود.
32 سر موش ماده در محدوده وزنی 35-25 گرم به طور تصادفی به چهار گروه (8 موش در هر گروه) شامل اوارکتومی + سکته مغزی، سکته مغزی، اوارکتومی + ورزش + سکته مغزی و گروه شم تقسیم شدند. هفت روز قبل از پیش شرطی سازی با ورزش، موش ها اوارکتومی شدند. در گروه ورزش موش ها وادار شدند روی دستگاه تردمیل، 5 روز در هفته، روزانه به مدت 40 دقیقه با سرعت 18 متر بر دقیقه به مدت 4 هفته بدوند. سکته مغزی از روش انسداد دایم شریان مغزی میانی پنج هفته پس از اوارکتومی القاء گردید. حجم انفارکتوس، اختلالات نورولوژیک و اختلالات حسی -حرکتی مطالعه شدند.
حجم انفارکتوس در گروه های اوارکتومی + ورزش + سکته مغزی و سکته مغزی در مقایسه با گروه اوارکتومی + سکته مغزی به طور معنی داری کمتر بود. در گروه های اوارکتومی + ورزش + سکته مغزی و سکته مغزی اختلالات نورولوژیک نسبت به گروه اوارکتومی + سکته مغزی به ترتیب به طور معنی داری پایین تر بودند. اختلالات حسی -حرکتی نیز در گروه های اوارکتومی + ورزش + سکته مغزی و سکته مغزی در مقایسه با گروه اوارکتومی + سکته مغزی کمتر بود.
نتایج حاضر پیشنهاد می کند که پیش شرطی سازی با ورزش یک نقش محافظ عصبی را در حیوانات اوارکتومی شده ایفاء می نماید و پیامدهای سکته مغزی را در یک مدل انسداد شریان مغزی میانی بهبود می بخشد.