الگوهای مدیریت تنوعات فرهنگی و مذهبی و رابطه آن با شورش و انسجام

یکی از مسایل مهم جوامع چند قومیتی و چندفرهنگی، تضاد و تنش های ناشی از وجود عناصر متفاوت فرهنگی در این جوامع است و سیاست گذاران به منظور ایجاد و حفظ انسجام و نظم استراتژی های متفاوتی را به منظور مدیریت تنوعات فرهنگی و قومی اتخاذ می کنند. ادبیات نظری مدل های مختلفی از دخالت کامل تا عدم دخالت کامل دولت ها در مدیریت تنوعات را پیشنهاد می کنند. مدعای این مقاله آن است که بنظر می رسد جوامعی که با میزان کمتری از دخالت دولت ها در تنظیمات تفاوت های فرهنگی، مذهبی و قومی مواجه هستند، میزان کمتری از تنش های قومی و فرهنگی و مذهبی را دارا بوده و از سطح بالاتری از انسجام برخوردارند. به منظور آزمون این مدعا یک مطالعه تطبیقی با استفاده از داده های ثانویه انجام شده است. برای این منظور از داده های Minorities at Risk و Indices of Social development و International Religious Freedom استفاده شده، دوره زمانی داده های این مطالعه از 2003 تا 2010 و شامل 199 کشور می شود. نتایج بدست آمده نشان می دهد که: جوامعی با میزان بالایی از تکثرگرایی در مدیریت تنوعات فرهنگی و قومی برخوردارند میزان بالایی از انسجام را دارا می باشند و جوامعی با میزان بالایی از محدودیت های فرهنگی و قومی از میزان بالایی از شورش برخوردارند. بنابراین استراتژی پذیرش تنوعات فرهنگی و قومی مناسب تر از استراتژی ایجاد محدودیت برای جوامع متکثر فرهنگی است، در عین حال (میزان بهینه تکثرگرایی فرهنگی) به منظور رسیدن به انسجام در کشورهای مختلف برحسب تقسیم بندی جغرافیایی متفاوت است و جوامع به منظور رسیدن به حداکثر میزان انسجام بایستی از میزان متفاوتی از تکثرگرایی بهره مند باشند.