آیا طب سنتی ایرانی بر مبنای علم شناسی ابطال گرایان، یک علم محسوب می گردد!؟

امروزه با گسترده ترشدن اقبال عمومی به طب سنتی در ایران بحث های پراکنده ی زیادی پیرامون علم بودن یا نبودن دانش طب سنتی صورت می گیرد. برای بررسی عقلانی این مساله لازم است ابتدا معیارهای علم بودن به طور دقیق و بر اساس مهم ترین نظریات فلسفی مشخص شود. در این زمینه (یعنی معیارهای علم بودن) سه نظریه ی مهم عرضه شده است که عبارتند از استقراگرایی، واجدیت پارادایم و ابطال گرایی. تاکنون دو مقاله توسط نگارنده ی این سطور نوشته شده است که در آن ها بر اساس استقراگرایی و واجدیت پارادایم علم بودن طب سنتی مورد بررسی عقلانی قرار گرفته است. در مقاله ی کنونی سومین معیار یعنی ابطال پذیربودن طب سنتی مورد مداقه ی فلسفی قرار خواهد گرفت و با اثبات وجود این معیار در طب سنتی می توان ادعا کرد که این دانش واجد تمامی معیارهای سه گانه ی مطرح در فلسفه ی علم قرن بیستم برای علم بودن می باشد. ابطال پذیری یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین نظریه ها در باب علم بودن در قرن بیستم می باشد که توسط کارل پوپر ارائه شده است. این نظریه ضمن نقد استقراگرایان، ابطال پذیری را تنها معیار برای علم بودن معرفی می کند. این مقاله ابتدا به تحلیل و بررسی نظریه ی او و مفهوم ابطال پذیری می پردازد؛ سپس نشان خواهد داد که دانش طب سنتی ابطال پذیر و در نتیجه از منظر ابطال گرایان علم است.
این مقاله ابتدا با تکیه بر معروف ترین آثار پوپر در زمینه ی فلسفه علم به معرفی دقیق معیار ابطال گرایان می پردازد؛ سپس نشان خواهد داد که دستگاه طب سنتی ابطال پذیر است و بنابراین می توان از منظر ابطال گرایان، این دانش را علم تلقی کرد. پژوهش به شیوه ی کتابخانه ای صورت گرفته است.
براساس معیار ابطال گرایان، دانش طب سنتی علم به معنای نوین کلمه می باشد و مقاله به شیوه خاص خود به پاسخ سوال مطروحه اهتمام نموده است.