گسترش مدل مکان یابی استقرار تسهیلات اضطراری در شبکه های حمل و نقل

این مقاله گسترش مدل ریاضی برای مکان یابی و تخصیص تسهیلات اضطراری در شبکه های حمل و نقل را ارائه می کند. بر این اساس دو هدف عمده تعیین مکان تسهیلات اضطراری و تعیین سطح تسهیلات اضطراری مدنظر قرار می گیرد. در طراحی مدلمکان یابی تسهیلات اضطراری، متفاوت از مدلهای سنتی، هدف مدل، اتخاذ یک روش بر مبنای ریسک است که توجه خاصی روی احتمال تصادفات و زمان پاسخ اضطراری دارد. این مدل به گونه ای طراحی شده که ضمن پوشش کل شبکه بر اساس زمان پاسخ مجاز، ریسک کل را حداقل نماید. در طراحی مدل تعیین نوع تسهیلات اضطراری نیز، هدف مدل، تعیین سطح تسهیلات اضطراری بر مبنای ارزیابی ریسک است. بر این اساس ریسک که بر پایه دو عامل احتمال حادثه و شدت حادثه سنجیده می شود بر اساس مشخصه های ریسک مورد ارزیابی قرار می گیرد. این مدل سعی بر آن دارد تا در مناطقی که دارای ریسک بالاتری هستند، تسهیلات با امکانات بیشتری را توصیه نماید. بطور کلی هر دو مدل تعیین مکان تسهیلات اضطراری و تعیین سطح تسهیلات اضطراری بطور مکمل و یکپارچه به گونه ای عمل می کنند که با مکان یابی مناسب تسهیلات، کل شبکه با تجهیزات مناسب با توجه به شرایط گره های شبکه پوشش داده شود.