تحول، اشتغال و توسعه صنعتی

زمانی که اشتغال به عنوان یک معضل مطرح می شود، بدون شک این نتیجه را به همراه دارد که کشور از نظر منابع انسانی به صورت بالقوه و حداقل از حیث کمیت با مشکل مواجه نیست، لذا اگر ترکیباتی فراهم آید تا طرح ها و برنامه هایی در مسیر توسعه اقتصادی کشور به اجرا درآید ( و به تبع آن نهادهای مرتبط شکل گرفته و به فعالیت بپردازند) خود به خود معضل اشتغال تاحد زیادی کاهش خواهد یافت. با توجه به نقش کیفی منابع انسانی و با عنایت به سطح دانش، مهارت ها و آگاهی های نیروهای انسانی توانمند و نقش تحول آفرین آن ها، انسان دیگر در سازمن های امروز ابزار تلقی نمی شود، بلکه سرمایه و محور تحول و بالندگی است.
از سوی دیگر در پی جدی شدن بحث توسعه در کشورهای مختلف، تعاریف و تعابیر گوناگونی برای آن نقل شده است که بعضی از آن ها قابل تامل بوده و می تواند راهگشا باشد. به طور نمونه این که توسعه مساوی «افزایش سریع تولید ملی» و یا توسعه عبارت است از «بهینه سازی در استفاده از نیروهای بالقوه مادی و معنوی یک جامعه» می باشد را می توان ذکر کرد. بدین ترتیب و با عنایت به شرایطی که در برخی از کشورها و از جمله در کشور ما حاکم است، پرداختن به صنعت، و قبول این که توسعه صنعتی موتور محرک برای توسعه اقتصادی است محل مناقشه قرار نمی گیرد. هر چند نقش دولت نیز در این مسیر باید همواره کننده مسیر برای توسعه صنعتی کشور باشد