بررسی تراز پایه در ساختمان های مختلف و عوامل موثر بر آن

تراز پایه همواره از جمله ‏پارامترهای موثر در تعیین نیروی لرزه ای و طراحی مقدماتی مقاطع سازه بوده است. مطابق آیین نامه 2800 در مواردی که در محیط زیرزمین، دیوارهای بتن مسلح اجرا شده به صورت یکپارچه با سازه وجود دارد و زمین اطراف کوبیده و متراکم است، ترازپایه در بالای دیوار زیرزمین در نظر گرفته می شود. در تعیین سطح تراز پایه حرکت افقی زمین دارای اهمیت بسیاری است. معمولا حرکت افقی زمین به وسیله برش و اصطکاک بین کناره های دیوار زیرزمین و فونداسیون و همچنین اصطکاک بین سطح زیرین دال و فونداسیون های کم عمق با خاک، به سازه منتقل می شود. حالت های مختلفی مانند پی های غیر همسطح سازه ها، نوع خاک اطراف ساختمان، اندرکنش خاک با سازه، نوع فونداسیون و غیره بر روی محل تراز پایه تاثیر گذار می باشند. عواملی مانند وجود بازشو در دیوار حائل زیرزمین، تعداد طبقات زیرزمین و مشخصات خاک اطراف سازه نیز در تعیین موقعیت تراز پایه نقش دارند. با وجود اینکه در آیین نامه های مختلف برای تراز پایه تعاریفی وجود دارد، تعاریف گاهی درست فهمیده نمی شوند و گاهی اوقات توسط مهندسین به غلط تفسیر می شوند. هنگامی که شرایط سایت کمی با آنچه به طور معمول وجود دارد فرق می کند، برای مثال ساختمان هایی که در شیب قرار دارند و یا سازه هایی که بر روی شمع قرارگرفته اند، اغلب برای مهندسان سوال پیش می آید که در این شرایط خاص تراز پایه در چه محلی قرار دارد. در این مقاله مطالعات انجام شده در سال های گذشته پیرامون تراز پایه، بیان شده و مورد بررسی قرارگرفته است.