بررسی امکان استفاده از پلی ونیل استات برای تثبیت خاک ها

امروزه از پلیمر ها برای بهبود خواص مهندسی خاکها و کاهش فرسایش خاک استفاده می شود. در این تحقیق قابلیت و توانائی نوعی پلیمر به نام پلی ونیل استات برای تثبیت خاک و کنترل فرسایش مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور با در نظر گرفتن پنج مقدار غلظت مختلف از ماده پلیمری و سه نوع بافت خاک ، سه سن مختلف نگهداری و سه تکرار برای هر آزمایش، تعداد 135 نمونه آزمایشی تهیه و در قالب یک طرح آماری مورد آزمایشهای مقاومت قرار گرفتند. همچنین به منظور ارزیابی دوام و پایداری نمونه ها در اثر تماس با آب، آزمایش دوام در برابر استغراق بر روی تیمارهای مورد بررسی انجام گرفت. تحلیل آماری انجام شده توسط نرم افزار SPSS نشان داد عوامل نوع خاک، میزان تثبیت کننده و زمان، تاثیر معنی داری روی مقاومت فشاری نمونه ها دارد. این تاثیر بسته به بافت خاک از 15% برای نمونه های رسی سنگین تا حدود 400 درصد برای نمونه های ماسه ای متفاوت است. نتایج مقایسه میانگین ها نیز نشان داد که نمونه ها با عمر های مختلف تفاوت معنی داری از نظر مقاومت فشاری دارند. بطوریکه مقاومت فشاری نمونه های 3 و 6 ماهه به ترتیب به میزان 15 و 28 درصد نسبت به نمونه های 7 روزه کاهش داشته است. همچنین نتایج آزمایش دوام نشان داد که افزودن پلیمر باعث افزایش قابل ملاحظه ای در پایداری نمونه های ماسه ای در اثر استغراق در آب می گردد ولی تاثیری در این ویژگی نمونه های رسی ندارد. در حالیکه نمونه های سیلتی وضعیت بینابینی دارند. در مجموع بر اساس معیارهای مقاومت فشاری و دوام، تیمار 25 گرم ماده پلیمری در یک متر مربع از سطح خاک به عنوان تیمار مطلوب جهت تثبیت خاک های مورد بررسی تعیین شد.