نقش فاکتورهای محیطی در تغییرات غلظت بیومارکر متالوتیونین پرتار Glycinde boundari در خلیج چابهار

فاکتورهای دما، شوری، اکسیژن محلول وکدورت در سه دوره پیش مانسون- مانسون و پس مانسون و فلزات سنگین (مس،روی،کادمیوم) از 9 ایستگاه زیرجزرومدی خلیج چابهار در سال 93-1392 انتخاب و ارتباط آنها با تغییرات غلظت متالوتیونین پرتار بررسی شد. میانگین کل متالوتیونین در پیش مانسون 2/5±33/28، مانسون 9/4±50/15، پس مانسون 37/4±39/21میکروگرم برگرم بود که آزمون واریانس میان ایستگاه ها و فصول اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0≥p). مقادیر فلزات در رسوب و بافت پرتار در ایستگاه ها و فصول همبستگی معنی دار باهم نداشته و این ارتباط میان فلزات و متالوتیونین نیز مشاهده نشد (05/0≤p). به غیر از فاکتور دما و شوری که در مانسون افزایش داشتند، سایر پارامترها و متالوتیونین در این فصل کاهش معنی داری را نشان دادند. در آزمون PCA، سه مولفه اول در مجموع 24/75 درصد از واریانس را داشته که مولفه دوم با 73/28 درصد واریانس اکسیژن، کدورت و متالوتیونین را شامل شد. تغییرات معنی دار بیوماکر و فاکتورهای محیطی در فصول مختلف و عدم همبستگی معنی دار آن با فلزات به عنوان عوامل اصلی القاء متالوتیونین نشان از نقش موثر پارامترهای زیست محیطی خلیج چابهار بر نوسانات بیومارکر است. طبق PCAدر میان فاکتورها، اکسیژن محلول از عوامل اصلی موثر در کاهش سنتز متالوتیونین در G.bonhourei می باشد.