تبیین تجارب پرستاران و دانشجویان از آموزش بالینی در بخش اورژانس: تحلیل محتوی

آموزش بالینی پرهزینه ترین عنصر برنامه پرستاری و یکی از ارکان مهم آموزش پرستاری است. دوره آموزش بالینی از مقاطع مهم آموزش پرستاری است که طی آن توان مندی های اولیه و حرفه ای دانشجویان پایه ریزی می شود. لذا، این پژوهش کیفی با هدف تبیین تجارب پرستاران از آموزش بالینی در بخش اورژانس انجام شد.
این تحقیق مطالعه ای کیفی با رویکرد تحلیل محتواست. فرایند جمع آوری داده ها مشتمل بر بیست مصاحبه نیمه ساختاریافته و عمیقباپرستاران در بخش اورژانس (شش دانشجوی پرستاری، دو پرستار مسئول بخش، چهار مربی پرستاری و هشت پرسنل پرستاری) همراه با یادداشت های عرصه است. مصاحبه عمیق براساس تجربه هایواقعیپرستاراندرمحیطبالینیباپاسخبهسوال هایباز و در موارد لزوم سوال هایکاووشی جمع آوری شد. تحلیل داده ها به روش آنالیزمحتوی کیفی انجامگرفت.
تحلیل داده ها منجر به استخراج نه طبقه وسه درون مایه شد که بیانگر تجربه و درک پرستاران اورژانس از آموزش بالینی است، شامل محیط (ارتباطات، امنیت محیط و تجهیزات محیط) آموزش (آموزش به بیمار، آموزش پرسنل و آموزش دانشجو) و عملکرد مسئول بخش نقش مدیریت بخش اورژانس در آموزش، نقش و عملکرد متون در آموزش، و نقش و عملکرد پرسنل عرضه کننده خدمات.
یافته های پژوهش بیانگر وجود برخی فاکتورهای موثر در کسب تجربه های مثبت بود، مثل آموزش چهره به چهره به بیمار، حضور موثر مربی در بخش و برخی تجربه های منفی مانند عدم به کارگیری فن های آموخته شده دانشجویان در محیط آموزشی با کیفیت بالا در شرایط بالینی، و کمبود تجهیزات و حجم کار زیاد کارکنان. با درنظرگرفتن مجموع نظرات چنین برداشت می شود که با شناخت نارسایی های آموزش بالینی مسئولان قادر خواهند بود که برنامه های آموزشی مطلوب را طرح ریزی کنند و سبب ارتقای کیفیت آموزش بالینی خواهد شد.