بررسی استنادهای تفسیری در «مواهب الرحمن فی تفسیر القرآن» سید عبدالاعلی سبزواری

اختلاف در استنادهای تفسیری کم و بیش در تفسیر همه ی آیات و سور اثر گذاشته و روش های تفسیری گوناگونی را شکل می دهد. سید عبدالاعلی سبزواری در تفسیر مواهب الرحمن فی تفسیر القرآن از منابع و مستندات گوناگونی بهره برده، اما یکی از مهم ترین این مستندات قرآن کریم است؛ مفسر در وهله ی اول با بهره گیری از آیات قرآن کریم به تبیین معانی و مقاصد واژگان و عبارات قرآن پرداخته است و همگام با استفاده از آیات قرآن از روایات معصومان (ع) نیز گاه برای بیان مفاد آیات و گاه برای بیان تاویل آیات بهره ی فراوانی برده و به تفسیر صحابه و تابعان نیز بی توجه نبوده؛ البته در همه جا اقوال آن ها را نپذیرفته بلکه گاهی به نقد و رد آن ها می پردازد. مفسر در کنار سایر مستندات تفسیری خود در تبیین معانی واژگان قرآن، از ادبیات عرب در نظم و نثر بهره برده و کم و بیش به اقوال لغت شناسان استشهاد نموده است. و در نهایت همواره با بهره گیری از عقل و اجتهاد، چه در تحلیل آیات و روایات و چه در کشف استلزامات و دلالت های نهفته در آیات، به تفسیر آیات قرآن پرداخته است.با توجه به استنادهای سبزواری در این تفسیر می توان روش تفسیری وی را جامع تفسیر عقلی و نقلی دانست.