مقایسه کاربری فعلی اراضی با کاربری پیشنهادی از سه روش مخدوم، فائو و سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری (مطالعه موردی: حوزه آبخیز زنجانرود و قره پشتلو)

تعیین توان اراضی به منظور استفاده بهینه و جلوگیری از بهره برداری های نامناسب که منجر به تخریب اراضی می گردد، گامی موثر در راهبرد توسعه پایدار است. تلفیق قابلیت های GISبا روش های تناسب اراضی در کنار استفاده از دانش کارشناسان می تواند نقش مهمی در موفقیت و افزایش قابلیت اعتماد نتایج داشته باشد. در این تحقیق پس از بررسی های میدانی و نظری و تهیه اطلاعات و نقشه های مورد نیاز، آمایش سر زمین در منطقه مورد مطالعه براساس سه روش مختلف تناسب اراضی فائو، آمایش سرزمین مخدوم و روش پیشنهادی سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا نقشه های طبقات ارتفاعی، درصد شیب، جهت های جغرافیایی، ویژگی های خاکشناسی، تیپ و تراکم پوشش گیاهی در نرم افزار ArcGIS10.1با هم ترکیب شده و نقشه نهایی واحدهای همگن به دست آمد. سپس با استفاده از جداول استاندارد موجود برای هر روش، نقشه اراضی مستعد کاربری های مرتع، زراعت آبی، دیم و جنگل کاری به صورت جداگانه تهیه و میزان تطابق آنها با کاربری فعلی تعیین گردید. بیشترین انطباق برای کاربری کشاورزی مربوط به روش آمایش مخدوم و برای مرتع روش پیشنهادی سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری بود. به طورکلی نتایج حاصل از روش ها و مقایسه آن ها با کاربری فعلی، نشان داد که قسمت عمده ای از سطح حوضه توان بالایی برای کاربری مرتع دارد که هم اکنون این مناطق تحت کشت کشاورزی کم بازده هستند. در نهایت بدلیل وجود برخی کاستی ها در روش تناسب اراضی فائو، مشخص گردید که روش پیشنهادی سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری که خود برگرفته از روش مخدوم است کار آمدتر از روش های دیگر می باشد.