مطالعه هیستوپاتولوژی شبکیه خرگوش تحت تاثیر اشعه مداوم و متناوب فرابنفش

بررسی اثرات اشعه های فرابنفش متناوب و مداوم بر تغییرات هیستومورفومتریک لایه گیرنده نور در شبکیه چشم خرگوش.
روش پژوهش: در این مطالعه تجربی، 15 خرگوش نر نژاد نیوزلندی سفید به طور اتفاقی به سه گروه پنج تایی تقسیم شدند 1- گروه شاهد 2- گروه آزمایشی که تحت تاثیر اشعه ماورابنفش مداوم با شدت 7/253 نانومتر به مدت 4 هفته قرار گرفتند 3- گروه آزمایشی که تحت تاثیر اشعه ماورابنفش متناوب با شدت 7/253 نانومتر برای 4 هفته با دوره تناوب 6 ساعت تاریکی 6 ساعت اشعه قرار گرفتند. سپس، چشم های خرگوش ها خارج، به صورت متداول ثابت و با تولوییدین بلو رنگ و با میکروسکوپ نوری مطالعه و با دوربین 423Dino Eye AM- مورفومتری شدند.
میانگین ضخامت قسمت های مختلف لایه گیرنده نور تحت اثر اشعه فرابنفش مداوم و متناوب کاهش یافت. میانگین ضخامت و انحراف معیار بخش های قطعه ای خارجی و داخلی، هسته ای خارجی و شبکه ای خارجی لایه گیرنده نور در گروه آزمایشی اشعه فرابنفش مداوم به ترتیب 27/4±27/13، 7/3±41/10، 19/8±59/33، 02/1±19/7 میکرومتر، در گروه آزمایشی تحت تاثیر اشعه فرابنفش متناوب به ترتیب 98/0±5/12، 92/0±38/9، 43/2± 99/32، 86/0±38/7 میکرومتر و گروه شاهد دارای میانگین ضخامت و انحراف معیار به ترتیب 04/3±5/19، 4/2±92/14، 67/4±78/42، 96/0±48/7 میکرومتر بود. واکوئل قطعه داخلی و لایه شبکیه ای خارجی در گروه های آزمایشی مشاهده شد. به علاوه، هسته های متراکم و تیره در گروه اشعه فرابنفش مداوم و هسته های پیکنوزه و کاریولایز و کاریورکسیس در گروه اشعه فرابنفش متناوب دیده شدند.
اشعه فرابنفش متناوب می تواند باعث تخریب بیش تر لایه گیرنده نور در مقایسه با اشعه فرابنفش مداوم می شود.