نتایج دو روش درمانی داروی ریتوکسیماب و طحال برداری در بیماران پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمیون مزمن بیمارستان کودکان مفید

مدیریت بهینه ITP مزمن در گروه سنی کودکان به لحاظ عوارض دراز مدت درمان خصوصا سپیس، همیشه مد نظر محققان بوده است. هدف این پژوهش، شناسایی نتایج درمانی اسپلنکتومی و ریتوکسیماب در این بیماران بود.
در یک مطالعه توصیفی، پرونده بیماران با تشخیص اولیه ITP مزمن از سال 1380 الی 1391 انتخاب شدند. متغیرها شامل جنسیت، سن در زمان دریافت ریتوکسیماب یا اسپلنکتومی، پاسخ به ریتوکسیماب یا اسپلنکتومی، عوارض درمان، واکسیناسیون قبل از اسپلنکتومی و آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک بودند. اطلاعات استخراج شده توسط نرم افزار EXCEL و5/11 SPSS تحلیل شدند.
بیماران ITP مزمن 39 مورد، 18 مونث و 21 مذکر بودند. 17(5/43%) بیمار داروی ریتوکسیماب با دوز mg/m2 375 و mg/m2 100 در 1 تا 9 نوبت دریافت کرده بودند. 3(6/17%) بیمار از گروه اول پاسخ کامل (پلاکت بالای 100000) داشتند. تب و پان سیتوپنی در دو بیمار مشاهده شد. بیماراول با درمان حمایتی تب، درمان را ادامه داد. بیمار دیگر پس از دریافت نوبت دوم ریتوکسیماب، دچار پان سیتوپنی شدید شد ولی پس از 7 ماه بهبود یافت. 6 بیمار(15%) طحال برداری شدند و 4 (7/66%) مورد پاسخ کامل دادند. 5 مورد (85%) واکسیناسیون کامل قبل از طحال برداری داشتند. هیچ موردی از سپسیس و ترومبوز وجود نداشت.
شاید تعداد کم بیماران طحال برداری شده در این مطالعه ناشی از توانایی درمان های دارویی اعم از ریتوکسیماب برای اجتناب از اسپلنکتومی باشد و ریتوکسیماب می تواند در شرایطی که در دسترس باشد، حتی جایگزین موارد طحال برداری شود. مطالعه های آینده نگر با تعداد بیشتر بیماران و چند مرکزی جهت نتیجه گیری نهایی توصیه می شود.