ارایه مدل ارتقای کیفیت خدمات هتلینگ در بیمارستان های دولتی ایران

با توجه به اهمیت کیفیت خدمات هتلینگ بیمارستانی بر افزایش برون دادهای مطلوب سلامتی و عدم وجود سیستم ارزیابی معتبر جهت مشخص و پیاده سازی استراتژی های مورد نیاز برای ارزیابی پیشرفت ها در زمینه کیفیت این خدمات، پژوهش حاضر با هدف تعیین و ارایه مدلی برای تبیین نقش و اهمیت مولفه های مورد نیاز جهت ارتقای کیفیت هتلینگ در بیمارستان های دولتی ایران انجام شد.
این مطالعه از نوع کمی- کیفی بود که در دو بخش کلی انجام گرفت. در بخش اول با استفاده از مصاحبه اکتشافی با 11 نفر از متخصصان (6 نفر از متخصصان عرصه بهداشت و درمان و 5 نفر از متخصصان صنعت هتل داری) و بررسی ادبیات پژوهش، مهم ترین مولفه های ارتقای کیفیت هتلینگ در بیمارستان های دولتی استخراج شد. در بخش دوم، داده های حاصل از بخش اول جهت تدوین مدل ارتقای خدمات هتلینگ بیمارستانی مورد استفاده قرار گرفت و متغیرهای طراحی پرسش نامه پژوهش آماده گردید. مدل از طریق نظرات متخصصان و تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی مورد اعتبارسنجی قرار گرفت. داده های مورد نیاز برای تحلیل عاملی از طریق توزیع پرسش نامه مذکور میان 960 نفر از بیماران و کارشناسان و متخصصان 10 بیمارستان سطح کشور جمع آوری گردید. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل عاملی تاییدی و رگرسیون چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
11 بعد با ارزش ویژه بالاتر از یک شامل «بعد فیزیکی، عملکردی، اقتصادی، انسانی، خدمات رفاه عمومی و بالینی، ایمنی، فرهنگی، شناسایی پرسنل و راهنمای بیمار و خدمات مراقبتی» شناسایی شد. برازش به دست آمده بسیار نزدیک به یک بود که بیانگر قوت تک بعدی بودن مدل بود. بر اساس تحلیل عاملی تاییدی، ابعاد عملکردی و شناسایی پرسنل به ترتیب با ضرایب 953/0 و 779/0، بیشترین و کمترین تاثیر را در ارتقای کیفیت هتلینگ بیمارستان های دولتی ایران داشتند.
به منظور بهبودی وضعیت هتلینگ بیمارستان های ایران، ضمن توجه به کلیه ابعاد 11گانه، لازم است بعد عملکردی مورد تاکید بیشتری قرار گیرد و در برنامه ریزی های هتلینگ، کیفیت فنی خدمات سلامت محور مورد بررسی قرار گیرد.