مقایسه تاثیر تمرین اصلاحی سنتی و پیلاتس بر ناهنجاری لوردوز کمری دانشجویان دختر

هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرین پیلاتس و اصلاحی سنتی بر ناهنجاری لوردوز کمری بود.
جامعه آماری پژوهش حاضر دانشجویان دختر غیر ورزشکار خوابگاه دانشگاه فرهنگیان شهرستان خوی بود. 30 نفر دانشجوی مبتلا به لوردوز کمری با دامنه سنی 24-19 سال به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین اصلاحی سنتی و پیلاتس و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت 6 هفته و 3 روز در هفته و هر روز به مدت 60 دقیقه تمرینات مربوطه را انجام دادند. برای تعیین میزان قوس کمری، انعطاف پذیری عضلات چهار سر ران، انعطاف پذیری عضلات کمر، قدرت عضلات همسترینگ و قدرت عضلات شکم در دو مرحله قبل و بعد از 6 هفته تمرین به ترتیب از خط کش منعطف، آزمون توماس، آزمون خم شدن به جلو روی میز، آزمون اسکات پا و آزمون دراز و نشست استفاده شد. برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای وابسته از آزمون t همبسته و برای مقایسه گروه های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه با آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.
کاهش معنی داری در زاویه لوردوز کمری در هر دو گروه تجربی مشاهده شد (در هر دو گروه 001/0p=). همچنین بهبودی معنی داری در انعطاف پذیری عضلات چهار سر ران (گروه اصلاحی سنتی 001/0=p و گروه پیلاتس 003/0=p)، انعطاف پذیری عضلات کمر (در هر دو گروه 001/0p=)، قدرت عضلات همسترینگ (در هر دو گروه 001/0p=) و قدرت عضلات شکم (در هر دو گروه 001/0p=) مشاهده شد. تفاوت معناداری بین گروه اصلاحی سنتی و پیلاتس برای متغیرهای زاویه لوردوز کمری (000/1= p)، انعطاف پذیری عضلات چهار سر ران (856/0= p)، انعطاف پذیری عضلات کمر (786/0= p)، قدرت عضلات همسترینگ (000/1= p) و قدرت عضلات شکم (579/0= p) مشاهده نشد.
بر اساس نتایج پژوهش حاضر چنین نتیجه گیری می شود که برای درمان لوردوز کمری می توان از هر دو شیوه تمرینات اصلاحی سنتی و پیلاتس به عنوان روش تمرینی موثر استفاده کرد و هیچ یک از روش های تمرینی بر دیگری مزیت ندارد. هر دو شیوه تمرینی با افزایش انعطاف پذیری عضلات کمر و چهار سر ران و تقویت عضلات شکم و همسترینگ موجب درمان این ناهنجاری می شوند.