مقایسه تاثیر تیپینگ و بریس بر فعالیت عملکردی والیبالیست های دارای مچ پای ناپایدار

مقدمه و اهدافهدف از تحقیق حاضر بررسی و مقایسه تاثیر تیپینگ و دو نوع بریس بنددار و نئوپرینی بر فعالیت عملکردی والیبالیست های دارای مچ پای ناپایدار می باشد.
مواد و روش هاتحقیق حاضر از نوع مقایسه ای می باشد. آزمودنی های تحقیق حاضر 15 نفر از والیبالیست های ایالت کردستان عراق تشکیل دادند که دارای مچ پای ناپایدار بوده با میانگین سن: 94/1±93/21 سال، قد: 08/0±85/1 متر، وزن: 25/7±50/80 کیلوگرم و شاخص توده بدنی: 65/1±37/23 کیلوگرم بر متر مربع می باشند. آزمون های عملکردی تحقیق پیش رو شامل پرش سارجنت و آزمون تعادلی وای بوده و داده های تحقیق با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس مکرر و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح 05/0˂p) تجزیه و تحلیل شد.
یافته هایافته های تحقیق حاضر نشان داد که در بریس نئوپرینی (001/0˂P) و بریس بنددار (001/0˂P) نمره آزمون Y و هر سه وسایل محافظتی شامل تیپینگ (001/0˂P)، بریس نئوپرینی (002/0˂P) و بریس بنددار (001/0˂P) بر نمره آزمون پرش عمودی تاثیر مثبت دارد، اما این سه نوع وسایل محافظتی در قبل و بعد از اعمال، برتری خاصی نسبت به یکدیگر ندارند.
بحث و نتیجه گیریبا استفاده از یافته های تحقیق و از آنجایی که در آزمون Y عمل تیپینگ تاثیری بر نتیجه آزمون نداشته و در مجموع تفاوتی بین این سه نوع وسایل محافظتی یافت نشد و بر اساس یافته های تحقیق های قبلی که حاکی از صرف هزینه کمتر در استفاده از اعمال بریس می باشد، به نظر می رسد استفاده از بریس نسبت به اعمال تیپینگ بهینه تر باشد. قابل ذکر است که ترجیح یکی از این روش ها به عوامل دیگر مثل راحتی ورزشکار و موارد بیومکانیکی نیز بستگی دارد که از این نظر نیاز به مطالعات بیشتر می باشد.