«دوران فترت» و «پیوستگی زنجیره حجت های الهی»

در یکی از آیات قرآن و برخی روایات، از «دوران های فترت» سخن به میان آمده است. گمان برخی مفسران و فرهنگنامه نویسان آن ‏بوده که ادوار فترت، ادوار خلو زمین از برگزیدگان خداست؛ ازاینرو، «فتره من الرسل» را «دوران گسستگی بین رسولان» معنا ‏کرده اند.‏ تحقیق حاضر، برداشت مزبور را به چالش می کشد و شواهد نادرستی این تفسیر را به دست می دهد. کاربردهای متنوع ‏ریشه «فتر» و واژه «فترت»، گویای آن است که فترت به معنای «ضعف و رخوت» است نه «انقطاع و گسستگی»؛ و دوران های فترت نیز ‏به دورانهای ضعف و تقیه ی برگزیدگان خدا اشاره دارد. بدین ترتیب، تفسیر فترت به گسست، تحریف معنای جوهری فترت و ‏تحمیل یک معنای شاذ و نوپدید بر این لغت است که شاهد لغوی پیش از خود ندارد.‏ از سوی دیگر، سبب ارائه تفسیر شاذ از واژه فترت، پیش فرض تاریخی لغتنامه نویسان و مفسران درباره احوال دوران های ‏فترت می باشد؛ این در حالی است که پیش فرض تاریخی آنان درباره انقطاع حجج در دوران های فترت نیز غلط است و ‏شواهد نشان میدهد که در تمام دورانهای مشهور فترت نیز حجتهای خدا در زمین حضور داشته اند. نتیجه آنکه، بر اساس یک ‏پیش فرض غلط تاریخی، معنایی خلاف عرف لغوی بر لغت فترت تحمیل شده و بدین ترتیب شماری از مفسرین و لغویین، از ‏معنای اصلی فترت که ناظر به ضعف و انزوای گزیدگان الهی است فاصله گرفته اند.