اثربخشی رفتار درمانگری شناختی بر استقامت ذهنی و امید به زندگی در بیماران مولتیپل اسکلروزیس

مولتیپل اسکلروزیس از شایعترین بیماری های مزمن سیستم عصبی مرکزی می باشد که فرد را با چالش های روان شناختی عمده ای روبه رو می کند. از این رو هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتار درمانگری شناختی به شیوه گروهی بر استقامت ذهنی و امید به زندگی بیماران مولتیپل اسکلروزیس بود.
روش پژوهش حاضر نیمه تجربی (Quasi-experimental study) با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود که از مهرماه تا آذرماه 1395 در مرکز انجمن ام اس شهر زاهدان انجام شد. نمونه شامل 30 بیمار مبتلا به بیماری ام اس بود که به شیوه داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفی به دو گروه (آزمایش و کنترل) تقسیم شدند. گروه آزمایش مداخله درمانی را در طی هشت جلسه هفتگی دریافت نمودند، ولی گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای را دریافت نکردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه امید به زندگی حلاجیان و پرسشنامه استقامت ذهنی (MTQ-48) بود.
برای همسانی گروه ها از نظر سن و تحصیلات به ترتیب از آزمون t-test Student’ و Chi-square test استفاده شد که تفاوت معناداری در گروه آزمایش و کنترل مشاهده نشد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد رفتار درمانگری شناختی به شیوه گروهی افزایش معناداری در امید به زندگی و استقامت ذهنی بیماران داشت. به صورتی که میانگین نمره استقامت ذهنی در گروه آزمایش پیش از درمان 1/05 و پس از درمان 1/24 و پیگیری 1/21 و میانگین نمره امید به زندگی در گروه آزمایش پیش از درمان 4/67 و پس از درمان 7/20 و پیگیری 7/01 با (0/001P<) به دست آمد.
اجرای رفتار درمانگری شناختی به شکل گروهی در فرآیند درمان بیماران ام اس به افزایش استقامت ذهنی و امید به زندگی آن ها منجر شد.