بررسی اثر لیزر کم توان Ga- Al-As بر زیست سازگاری و زیست فعالی داربست کامپوزیتی PLGA-PEG-Hydroxyapatite

داربست​های زیست​تخریب​پذیر به​همراه بیوسرامیک​ها زیست​سازگاری بسیار خوبی را در بسیاری از کاربردهای مهندسی بافت از خود نشان داده​اند و توانسته​اند رشد سلول​هاو همچنین سازمان​یابی سه​بعدی شبه​بافتی آن​ها را سبب گردند، انتظار می​رود لیزرهای کم​توان بتوانند این روند را بهبود بخشند.
در این مطالعه اثر لیزر کم​توان Ga- Al-As با طول​موج 830 نانومتر (و توان خروجی 400mW) از فاصله یک سانتی​متری به​مدت 100 ثانیه در روزبر زیست​سازگاری وزیست​فعالی داربست کامپوزیتی PLGA-PEG-Hydroxyapatite در روزهای 7 و 14 بررسی شده است.
برمبنای نتایج به​ترتیب بلور هیدروکسی​آپاتیت نسبت به کامپوزیت و کوپلیمر، زیست​سازگاری بیشتری دارند و این میزان طی زمان افزایش می​یابد. لیزر بر زیست​سازگاری هیدروکسی​آپاتیت در هر دوزمان اندازه​گیری معنی​دار است وباعث افزایش آن می​شود ولی این اثر بر کوپلیمر مورد آزمایش به​طور​کلی معنی​دار نیست.
تابش لیزر در کامپوزیت باعث افزایش اندک و معنی​دار زیست​سازگاری می​گردد همچنین به​ترتیب بلور هیدروکسی​آپاتیت نسبت​به کامپوزیت و کوپلیمر زیست​فعالی یا بیواکتیویته بیشتری دارند و باعث افزایش فعالیت آنزیم آلکالن​فسفاتاز می​شوند و این میزان طی زمان افزایش می​یابد هر دوی این روندها دارای تفاوت معنی​دار می​باشند. اما، اثر لیزر بر زیست​فعالی یا بیواکتیویته هیدروکسی​آپاتیت در هر دوزمان اندازه​گیری معنی​دار نیست وباعث افزایش آن نمی​شوداین اثر بر کوپلیمر مورد آزمایش نیز به​طور​کلی معنی​دار نیست. در​خصوص کامپوزیت هم می​توان گفت که تابش لیزر باعث افزایش اندک زیست​فعالی در روز چهاردهم می​گردد ولی این تغییر مختصر معنی​دار نمی​باشد.بررسی اثر لیزر به​تنهایی نیز بیانگر عدم تفاوت معنی​دار در افزایش بقاء و بیو​اکتیویته سلول​ها و فعالیت آنزیم آلکالن​فسفاتاز در گروه تابش لیزر می​باشد.
نتیجه​گیری: تابش دوز و طول​موج لیزرمورد آزمون در این مطالعه می​تواند موجب بهبود زیست​سازگاری هیدروکسی​آپاتیت و کامپوزیت شود ولی بر کوپلیمر بی اثر است. همچنین این تابش بر بیواکتیویته و میزان آنزیم آلکالن​فسفاتاز سلول​ها در مجاورت مواد مورد آزمون بی​تاثیر بوده است.