حقوق اقلیت های دینی در نهج البلاغه

برقراری اتحاد، برادری و صلح یکی از ویژگی های دین مبین اسلام است. از آن رو، همزیستی مسالمت آمیز به عنوان یکی از مهم ترین مولفه های زندگی در جوامع اسلامی مطرح است. در این رابطه، تعاملی که بین مسلمانان با اقلیت های دینی بر مبنای قرارداد ذمه شکل گرفته، از مصادیق مهم صلح جویی دین مبین اسلام است. بی گمان اثبات ادعای عدالت جویی و صلح طلبی دین اسلام در برخورد با هم پیمانان خود، تنها با اثبات حقوق مسلم اقلیت های دینی در جامعه اسلامی میسر است. با این رویکرد، مقاله حاضر بر آن است تا با کنکاش در سخنان امام علی(ع) در نهج البلاغه به ارزیابی حقوق اقلیت های دینی در جامعه اسلامی بپردازد و اثبات کند کههمزیستی مسالمت آمیز با پیروان سایر ادیان و رعایت حق حیات جانی و مالی، آزادی اندیشه و بیان، برابری با رعایت اصل ابراز محبت به همه مردم، اصل تساوی در برابر قانون و حقوق اجتماعی و اصل احترام به سنت ها و قوانین دیگر ادیان، یک اندیشه اصیل اسلامی در سیره آن بزرگوار است و در گفتار و کردار آن حضرت نمایان و مشهود استکه این حسن سلوک و رفتار احترام آمیز در ارتباط با همه اقلیت ها به خوبی تحقق یافته است.