پهنه بندی قابلیت کشت زیتون در استان مازندران با تاکید بر داده های موثر اقلیمی و فیزیوگرافی

یکی از ارکان اصلی و شناخته شده توسعه پایدار کشاورزی، به کار گرفتن اراضی کشاورزی بر اساس پتانسیل آن برای مناسب ترین کاربری کشاورزی است. هدف از این پژوهش،پهنه بندی قابلیت های اراضی استان مازندران برای کشت زیتون در رابطه با نیازهای مطلوب اقلیمی زیتون، بر اساس روش های تصمیم گیری چندمعیاره در محیط GISاست. منابع اطلاعاتی در این پژوهش، پایگاه داده های اقلیمی و منابع فیزیوگرافی است. پایگاه داده های اقلیمی شامل درجه حرارت، بارش، تعداد روز های یخبندان، رطوبت نسبی، تبخیرو تعرق از آمار و اطلاعات 28 ایستگاه سینوپتیک، کلیماتولوژی و باران سنجی اداره های کل ذی ربط استان، از زمان تاسیس تا سال 1392 جمع آوری شدند و داده های فیزیوگرافی شامل ارتفاع، شیب، جهت، کاربری اراضی، خاک و نقشه قابلیت اراضی می باشند. با استفاده از روش AHPمعیار وزنی هرکدام از داده های اصلی؛ اقلیم 590/0، توپوگرافی 224/0، قابلیت اراضی 112/0 و کاربری اراضی 074/0 تعیین شد و با همپوشانیآن ها در محیط GISنقشه نهایی کشت زیتون برای استان مازندران تهیه شد که حدود 3/21 در صد خیلی مناسب،2/32 درصد مناسب، 2/34 درصد متوسط و 3/12 درصد نامناسب برای کشت زیتون است و درنتیجه مناسب ترین مناطق برای کشت زیتون، میان بندها یا کوه پایه های استانمازندران است که ارتفاع شان تا 900 متر از سطح دریا می باشد. دمای سالانه این مناطق 17 تا 20 درجه و مقادیر بارش سالانه شان 500 تا 800 میلی متر است.