تجارب نوجوانان از بستری شدن در بخش کودکان: یک مطالعه پدیدارشناختی

نوجوانان ویژگی های تکاملی و نیازهای بهداشتی- درمانی منحصر به فردی دارند که آن ها را از کودکان و بزرگسالان متمایز می کند؛ چرا که آن ها هم در جنس مشکلاتشان و هم در نحوه دریافت خدمات درمانی با سایر گروه های سنی متفاوت هستند. مطالعه حاضر با هدف توصیف تجارب نوجوانان از بستری شدن در بیمارستان انجام گرفت.
9 نوجوان 10 تا 19 ساله از بخش اطفال بیمارستان زابل، با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند و با رویکرد پدیده شناسی مورد مطالعه قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات، از مصاحبه عمیق نیمه ساختار یافته استفاده گردید. اطلاعات خام با استفاده از روش Colaizzi مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. صحت و استحکام مطالعه از طریق توجه به چهار محور «ارزش واقعی، کاربردی بودن، تداوم و مبتنی بر واقعیت بودن» حاصل شد.
نوجوانان طیف وسیعی از نگرانی ها و ترس ها را در مورد بستری شدن در بیمارستان عنوان نمودند که شامل چهار مفهوم اصلی «جدایی از خانواده و دوستان، قرار گرفتن در یک محیط ناآشنا، ترس از انجام اقدامات درمانی و محدود شدن استقلال فردی» بود.
ترس های نوجوانان بیشتر در مورد رویه های ناآشنا، اقدامات درمانی و کارکنان بیمارستان می باشد و قبل از بستری شدن آن ها، باید برنامه هایی جهت آمادگی برای بستری وجود داشته باشد؛ چرا که نوجوانان در یک محیط بیگانه، اغلب به دنبال نظم و امنیت هستند. بنابراین، فضای بیمارستان باید محیط امنی باشد که نوجوان تا زمان انتقال از خانه به بیمارستان، دچار اضطراب و نگرانی کمتری شود. برای جلوگیری از اضطراب نوجوانان در بیمارستان، پیشنهاد می شود که کارکنان حرفه ای، طراحی محیط و روتین بخش را از دیدگاه نوجوان نیز مشاهده کنند و بهتر است اقداماتی را انجام دهند که نوجوان محور باشد.