هم دلی دستیاران رشته های مختلف پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در برخورد با بیمار

مقاله ای تحت عنوان « هم دلی دستیاران رشته های مختلف پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در برخورد با بیمار » در مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی /1395/16(1) منتشر شده است. مقاله دارای نقاط قوت بسیاری است از جمله روش نمونه گیری که به صورت سرشماری انجام شده است و نتایج را تاحد زیادی معتبر و قابل تعمیم می نماید. ابزار مورد کاربرد در پژوهش و این که به یکی از موضوعات مهم و اخلاق حرفه ای در علوم پزشکی پرداخته است؛ اما در این مقاله به چند نکته مهم باید توجه شود. با توجه به این که آزمون من ویتنی یک آزمون ناپارامتری است که به بررسی تفاوت بین دو گروه مستقل در خصوص یک متغیر دارای داده های رتبه ای و ترتیبی می پردازد، آیا کاربرد آن برای بررسی ارتباط جنسیت (صفت اسمی کیفی) و نمره ه مدلی (متغیر کمی فاصله ای) صحیح است(1و2) و از طرفی در متن مقاله اشاره ای به بررسی داده ها از لحاظ نرمال بودن یا نبودن نشده است. در قسمت نتیجه گیری از چکیده و همچنین متن مقاله نیز دو نتیجه گیری توجه را به خود جلب می کند که شاید بتوان گفت فهم آن برای خواننده دشوار باشد.1 - «با توجه به ارتباط معنادار هم دلی با رشته تحصیلی دستیاران، می توان گفت هم دلی تحت تاثیر فضای آموزش بالینی در گروه ها قرار می گیرد و یک موضوع قابل آموزش به دانشجویان است.» چنین نتیجه گیری بر چه مبنایی صورت گرفته است؟ 2- «نتایج پژوهش از این نظریه حمایت می کند که هم دلی ویژگی شخصیتی است که در کودکی شکل می گیرد و به تکامل می رسد و بیش تر از آن که با تجربه های شخصی دوران بزرگسالی فرد در ارتباط باشد، با تجربه های کودکی و آموزه های آن زمان مرتبط است.» دو مساله در اینجا مطرح است اول این که این بیان با نتیجه گیری هم خوانی چندانی ندارد. دوم این که شاید در نگاه یک خواننده چنین نتیجه گیری براساس نتایج این پژوهش اغراق آمیز و نامناسب باشدو این که با یک آنالیز توصیفی نمی توان به چنین نتیجه گیری کلی دست یافت(3).